“35 yaşından sonra vakit akıp gidiyor, çocuklar ne vakit büyüdü ve okulu bitirdi fark edemedim” demişti benden 10 yaş büyük dostum. Bu kelam söylendiğinde ben 34 yaşındaydım, başhekimlik misyonum nedeniyle ağır bir koşturmacanın içindeydim. Anaokulu öğrencisi olan oğlum sabah uyanmadan meskenden çıkıyordum ve o uyuduktan saatler sonra meskene geliyordum. Maalesef o devir hafızamda gereğince yer etmedi ve bugün itibariyle oğlumun o yaş sürecini hatırlama talihini kaçırdım.
En kıymetli varlıklarımızdan biri olan vakti kullanma konusunda uçlardayız.
Üretken olduğumuz ve çalışma hayatımızın etkin olduğu yıllarda vakte karşı yarışıyoruz. Mesai saatleri, verilen randevular, kurulan alarmlar olmadan yaşayamaz hale geliyoruz. Biyolojik saatimiz (vücudumuzun gelen sinyaller) belirleyici olmuyor da ne vakit yemek yiyeceğimize, ne vakit yatıp uyuyacağımıza, eğleneceğimize, sosyalleşeceğimize… bize dayatılan vakit aralıkları karar veriyor. Vaktin kullanımında işverenlik yapamadığımızdan ötürü da pek çok hayat olayını fark edemeden yaşıyoruz ve ömrümüzün en hoş devrini geçiriyoruz.
Ömrümüzün “delikanlılık” devrinde ise güya “sayılı zaman” kavramı yokmuş üzere davranıyoruz ve vaktimizi hor kullanıyoruz. Boşa geçen vaktin manasını kavrayamadığımız üzere “bir an önce büyüyüp adam olmak” istiyoruz.
Son demlere yaklaşırken ise vakit karşısında acı acı gülümsüyoruz ve “hayat boşmuş, geldi ve geçti” diyoruz. Artık mesainin, kolumuzdaki saatin, aldığımız notların kıymeti kalmıyor. Bazen bu vakit bitişine isyan ediyoruz, bazen de kabullenme ile “şu vakit geçmiyor, ah o eski günlerim” diye hüzünleniyoruz.
Hangi evrede olursak olalım, her birinde vaktimizi âlâ kullanalım ve uçlarda kullanmaktan kaçınalım. Vaktimizin işvereni olabilelim ki yarın muhasebesi yapıldığında hesabını verebilelim.
