Yaşamdan örnek:
“O “pabuç ağzını açmasın” diye, yapacağım işleri akşamdan sabaha, sabahtan akşama planlardım.
Bıktırıcı bir azarlaması ve sirke satan yüzü vardı. Benim sabah başladığım işime, akşamdan içtiği
alkolün etkisinden ayıldığı vakit, öğleyin gelirdi. Eli yüzü şiş olduğu üzere, beyni de şiş olmalıydı.
Empatisiz vahim bakışları ile eksik kusur arayarak devamlı insan ezmek onu besliyor olmalıydı.
Öğleyin başlayan mesaisine gece yarılarına kadar uzatabiliyordu Peş peşe içtiği kahvelerle ayılttığı
beynini, gecenin ikinci yarısı peşpeşe yuvarladığı alkolle uyuşturup uyuyabilen bir zavallıydı aslında..
Akşamüzeri saat 17 civarında aklı başına geliyor. Yüz kasları gevşeyip gülümseyebiliyordu. Bu sert
kabuğun altında “insan”olabileceğini farzediyordum. Küçükken beni çok sefer döven annemin sadece
ellerine ve evvelce hislerini kestirebilmek için yüzüne yani gözlerine ve ağız köşelerine bakıp,
kendimi muhafaza konumu almaya çalışırdım. Birebir şeyi ona da yapıyordum. Öfkeli ve canı acıtılmış
gibi görünen işvereni anlamaya çalışır. Ona, bana maaş verip çocuklarımı okutmama imkan tanıdığı
için sonsuz şükran duyar, onu bir özürlü üzere affeder, işime bakardım. Sonuçta mutsuz, öfkeli ve hırsını
benden alıp beni döven annem sayesinde “mükemmelliyetçi” olduğum için, açlıktan ölmeyince
yemeyen, yorgunluktan devrilmeden uyumayan bendeniz “üretmeye” programlıydım.
Patrona pasifagresif direniş sergileyip devamlı boş oturup, 9 ay sonra kendini kovduran müdürden,
sonra işe başladığımda, zekası düşük sekreter bile benim iş verimliliğini fark etmişti. Ben işimi ibadet
eder üzere yaparak işverenin beni tanıyıp kabul etmesini ve anlattığı eski çalışan nankörlüğü
yaralarından kurtulacağı günleri bekliyorum. Sonuçta beni bu hayatta bedensel ruhsal en çok
hırpalayan annem, beni adam edip, var etmişti. “Çalıştığın banaysa, öğrendiğin kendine” deyip beni
sonuna kadar annem kullandığı üzere, bu işverende aklınca kullanıyordu ve çok kar ediyordu. Öfke ve
saygısızlıkta herkese eşit arada olduğu için kendi yoluma, işime, öğrenmeme bakıp onun beslediği
öfkemi güce çevirip kendime iş yeri açma gücü ve gücü buldum. Sert kabuğunun altından benim
annem üzere bir badem değil, çürük badem çıkmıştı lakin canı cehenneme. Onun yanında işe başladığım
günlerde o kadar yalnız ve çaresizdim ki, en değerli okullarda okuyan çocuklarıma yetebilmek için bu
patrona susmak zorundaydım zati. Gözleri kapalı sevip, herşeyimi ve yararımın denetimini bırakıp
güvendiğim eşim yanında dolaştırdığı eksik başlı, seksi şempanzeye aşık olmuştu. Aklı başından
gitmiş ve saçlarını boyayan eşim, ne çocuklarını nede beni görüyordu. “
Yazarın notu:
Duyarlı insanların hisleri ile oynayıp, istedikleri üzere hayatını manipüle etmek bu avcıların taktikleri
bazen sizi memnun edip, onore ederek, bazen aferinleyerek, bazen öfkesi ile sindirerek yahut bıktırarak,
yollarına devam edip, kendilerince kar ediyorlar. Ondan aldığınız öfke, sizin tüm gücünüzü haftanızı
mahvederken, o bir saat sonra huzurla hayatına devam ediyor unutmayın. Bu cins beşerler sadece
patronunuz yada anneniz olmayabiliyor. Bazen melek zannedip sevdiğiniz kocanız, bazen elinizle
büyüttüğünüz çocuğunuz veya ergeniniz sizi bıktırarak, terbiyeleyip istediği kıvama soktuklarını
zannediyorlar. Siz evvel “iletişim hünerleri ve öfke kontrolünü” öğrenin ve uygulayın. Hiçbir şeyin
değiştiremiyorsanız ve onlara mecbursanız; onları “özürlü kabul edin” kendi yolunuza devam edin.
Mecbur değilseniz silkeleyip atın, iç gücünüzü tükettiğinize değmezler. Sahiden özürlüler çünkü
prefrontal bölgede bulunduğu belirtilen ayna nöronları çalışmadığı için empati yetenekleri olmadığı
gibi etrafa ettikleri berbatlıklar “bumerang üzere dönüp onları çarptığı için” bedduanızla bile ağzınızı ve
ruhunuzu kirletmeyiniz. En pahalı benim! Ve “evvela Allah” deyin…
