Haberiniz olsun ki “ben vazgeçilmez biriyim” fikri ile hareket ederseniz, kaybedenlerden olursunuz. Zira “vazgeçilmez” olduğuna inanan şahıslarda kibir/gurur/enaniyet/bencillik, aşikâr yahut bâtın olarak pik yapar. Bu özellikleri taşıyan şahıslar, gerçeklikten uzak değerlendirmeler yaparak var olan hoşlukları kaybederler.
Bir anne için en vazgeçilmez olan evlattan bile yeri geldiğinde vazgeçilebilir de anne gözyaşları içinde zalim evladının varlığından şikâyetçi olabilir, evlatlıktan reddedebilir.
“Bensiz bir hiç, oburu ile yapamaz, bana muhtaç” diyen erkek, eşi tarafından terk edilir de iş işten geçtikten ve yuva dağıldıktan sonra ortada kalır, cinnet geçirir. Vazgeçilmez olduğunu düşünen bayan, eşine gereken yakınlığı göstermez de eşi tarafından aldatıldığında büyük yıkım yaşar (günlük pratikte yıllarca evlilik hayatını sürdürdükten sonra aldatılma/terk edilme/karakolluk olma… üzere aksilikleri yaşayan çiftlerde, “vazgeçilmez” olduğunu düşünerek davranışlar sergileme sık görülür).
İşçisine bakış açısı, “benim dışımda kimse buna ekmek vermez” olan patron de, “benim sayemde varlıklı oldu, ben olmasam bir şey beceremezdi” diyen emekçi de tıpkı bataklıkta debelenmektedir: “vazgeçilmezlik”. Ne emekçi için patron olmazsa olmazdır, ne de patron için o emekçi tek personeldir. Yalnızca ve yalnızca her ikisi de bir başkasına rızık için sebep olurlar, birebir kaba kaşık sallarlar, yoksa birbirlerine muhtaçlıkları yoktur.
“Bana muhtaç” diye düşünen tabip hastasına gereken ihtimamı göstermez, öğretmen öğrencisine sahip çıkmaz ise sonuçta kaybeden kendileri olurlar. Yıllardır takip ettiği hastası hekiminden, saygılı öğrencisi ve velisi öğretmenden vazgeçerler.
Kimse vazgeçilmez değildir!
