İnsanların çeşitli “uyum” problemi çektiği periyotlar vardır. Ergenlik, menopoz, andropoz
gibi yaşamsal krizler, okula, üniversiteye, işe başlama, evlenme, doğum, çocuk, şehir
değiştirme, taşınma üzere toplumsal krizler tasa düzeyimizi yükseltirler. Tatile çıkmak bile
strestir bazen. Yaşamsal krizlerde; kendi iç çatışmalarımız, toplumsal krizlerde ise
karşımızdaki bireylerle “güç çatışmalarımız” çekirdek ve geniş ailemizde “rol
çatışmalarımız” la uğraşır dururuz.
Ergenlikte süratle büyüyen vücudumuz, baş edemediğimiz hislerimizle uğraşırız. Rol
çatışmalarında birinin çocuğu, birinin öğrencisi, birinin eşi, birinin gelini, damadı,
görümcesi yahut çalışanı olmak çatışma alanlarının artması demektir. En hoş rolümüz
yine de birilerinin evladı ve öğrencisi olmak, değil mi? Birde kayıplarımız için tuttuğumuz
“YAS” lar… yas yalnızca ölenin akabinde tutulmaz. Geçip giden gençliğine bazen, kıymeti
bilinmemiş üniversitenin yahut kaybedilmiş sevgilinin akabinde olabileceği üzere, başınıza
gelen TRAVMALAR sonucu dünyaya ve insanlara İNANÇ kaybı da bazen sonsuz mutluluğu
davet eder.
Mutluluğumuzu; hiçbir kişinin bize davranışına ve başımıza gelen olaylara feda
etmeyelim. Yalnız yaratan bize yaratmaya layık bulup bize ruh üflediği için kendimizi
sevme ve onaylama işini kimseye bırakmayalım. Öz kıymetimizi yüksek tutup, bize
yakışanı yapalım, diğerlerinin kışkırtmasına ve oyununa gelmeden…
Yaşamdan örnek:
Bazı beşerler o kadar bencil ki yalnızca karşısındaki ona ahenk sağlasın istiyor. Bunun
dayanılmaz yükünü birinci annemde yaşadım. Hayatta o ne derse o olsun istiyordu. Cennet
onun ayakları altında olduğunu sık sık hatırlatıyor. Genlerini bile başına vuruyordu. Baba
soyağacında çok fazla üniversite okuyabilen yoktu. Onun köyden çıkan tüm sülalesi
okumuştu.(hakikaten başı çalışan insanlar)
Sonra eşim, yemeğe ne kadar yağ konulacak, bulaşık makinasına tabak nasıl dizilecek,
telefonumun prizini nereye takmalıyım, benim kazandığım parayı bile nasıl harcayacağını,
ben ne vakit su içmeliyim? Her şeye ancak her şeye o karar vermek istiyordu. Geleneksel
biçimde evlenmiş ve “geçim ehli” biri olarak ahenk sağlamaya çalışıyor. Ufak şeyler için
“edepsizlik” yapmıyor. Büyük ve aptalca kusurlarına “hayır” diyor sonsuz inatlaşması ile
karşılaşıyordum.
Bu kadar sabrımın sonu nemi oldu? İkimizin iki hoş çocuğunda inatçılık, bencillik,
sorumluluk almama o kadar yüksek boyuttaki ölümüne… belim çalışmaktan ikiye
büküldü, sabır etmekten boğazım düğüm düğüm, nefesimde daralma, gözümde yaş eksik
değil ve hala herkes benden emek, hizmet, para, sevgi, sabır, hürmet istiyor…
