Son yıllarda taciz ve tecavüz olaylarını o kadar sık duyar olduk ki neredeyse artık bizler için sıradan bir ömür olayıymış üzere hissedilmeye başlandı. Bilhassa çocuklar için duyduğumuz bu haberler her ne kadar bir küme insan tarafından büyük reaksiyon ile karşılansa da toplumun değerli bir bölümü tarafından reaksiyonsuz karşılandı. Çok vakittir bu acı olaylara maruz kalan mağdur şahısların psikolojileri ile ilgili bir çok yazı yazıldı, bir çok tartışma yapıldı lakin bu durumun tahlile kavuşabilmesi ismine en az mağdurların psikolojisi kadar hareketi gerçekleştiren bireylerin psikolojisi de değer arz etmektedir. Zira ne kadar tedbir alınırsa alınsın, ne kadar yüksek cezalar verilirse verilsin yerde bunu gerçekleştiren bir insan psikolojisinin varlığı unutulmamalıdır. Ve bu psikoloji aydınlatılmadıkça, anlaşılmadıkça tam manasıyla bir tahlilden bahsedemeyeceğiz.
Şimdi yalnızca kısa bir müddet düşünün nasıl bir insan psikolojisi diğer bir beşere ziyan verecek seviyeye gelebilir? Nasıl bir psikoloji diğer bir beşere, daha da vahimi bir çocuğa istismara varacak bir boyuta ulaşabilir?
Dünya üzerindeki çabucak hemen tüm toplumlar erkek hakimiyeti üzerine heyeti bir tertipte varlığını sürdürmektedir. Bu tertip erkeklere her ne kadar eşitlik kavramında kelam etseler de bir üstünlük bahşetmektedir. Süregelen bu tablo sonucunda erkek cinsiyet, güç kavramını denetimsiz bir halde kullanmaya başladığında ‘Hayır’ yanıtını kabul etmeyecek bir duruma gelebilmektedir. Penis üzerine yüklenen efsanevi manalar erkeğin en büyük gücünün buradan geldiğine inanılmasına sebep olmaktadır. Bir erkek en güçlü silahının hatta tahminen de tek silahının kendi penisi olduğunu düşündüğünde bunu kullanmaktan çekinmeyecektir. Artık bu psikolojinin denetimsiz bir biçimde yer ettiğini düşünün. Bu durumda erkek; isteklerini gerçekleştirebilmek için, isyan etmek için, toplumla savaşmak için, kurallara reaksiyon gösterebilmek için, intikam alabilmek için, nefretini kusmak için, libidosunu tatmin edebilmek için, güçlü olduğunu gösterebilmek için silahını kullanmaktan çekinmeyecektir. Bu isyan ve intikam dürtüsünün elbette çocuk olan bir mağdurla ilgisinin olması pek mümkün değildir. Bu dürtü çoğunlukla kendi ailesine, toplumsal etrafına, yetiştirilme haline, şefkat ve sevgi birikimine bağlı olarak gelişen bir durumdur. Kendisi sevgi, şefkat ve merhamet hislerinden mahrum olarak büyüyen bir bireyin öbür bireylere empati ile yaklaşabilmesi muhtemel değildir. Daima şiddete maruz kalan bir bireyin kendi kendine sevgi kavramını geliştirmesini beklemek hakikat olmayacaktır. Bu açıdan baktığımızda hatası işleyen şahısları suça eğilimini artıran ögelerden bağımsız olarak değerlendiremeyiz. Şayet ki bu hata ile savaşacaksak hatası yaratan durumlar ile de savaşmalıyız. Yalnızca çocukları kendilerini koruyacak biçimde yetiştirmek kâfi olmayacaktır. Toplumu suça teşvik eden her türlü aksilikle da uğraş etmeliyiz. Hatası işleyen hatalı kadar ona kabahat sürece hakkını veren
yetersiz ve eksik toplumsal gelişimde hatalıdır. Bir hastalığın meydana geldikten sonraki tedavisinden daha kıymetli bir buluş varsa o da hastalığın büsbütün ortaya çıkmasını engelleyen bir buluştur.
Şimdiye kadar erkek hatalı psikolojisi üzerinden konuştuk ancak her ne kadar istismar suçlularının çoğunluğu erkek olsa da bayan cinsiyete sahip suçlularda vardır. Bayanlarda erkeklerde ki üzere bir penis gücü bulunmamasına karşın tekrar de bu çeşit bir kabahat işleyebilmektedirler. Lakin bayan hatalı sayısı erkeklere göre epeyce az sayıdadır. Pekala bayanlarda bu ruhsal sistem nasıl işlemektedir? Yeniden erkeklerinkine misal bir sistem görmekteyiz. Mağdur rolünde olan bir kurban eline güç alabildiği bir vakit geldiğinde bu gücü denetimsiz bir biçimde kullanırsa ortaya kabahat kavramı çıkacaktır. Örneğin; cinsel istismara maruz kalmış bir bayan, şiddet ortamında yetişmiş bir bayan, hayatı boyunca kelam sahibi olamamış bir bayan yahut daima ezilmiş bir bayan fırsat bulduğunda gücünü istismardan yana kullanabilir. Bayanlar fırsat bulduğunda kabahat işleyebilirken erkeklere bu fırsat hayatları boyunca tanınmıştır.
Bir çocuk suçsuz doğar lakin isteklerini gerçekleştirebilmek için temizliğini bir kenara bırakmaya çabucak hazırdır. Bir oyuncağı diğer birinin elinden alabilmek için o şahsa rahatlıkla ziyan verebilir ve bundan pişmanlık duymaz. O halde bizler büyürken bir yerlerde bize o merhamet ve pişmanlığın aşılanması gerekir. Aksi halde sonuçlarını düşünmediğimiz ve asla pişman olmayacağımız hareketlere kalkışabiliriz. Yani diyeceğim o dur ki bizler makus varlıklar olarak doğarız, uygunluğu öğreniriz ve düzgünlük görebilmek için düzgün davranırız.
Bir hatalı kadar onu suça teşvik eden durumların yeterli anlaşılması gerekir. Bu durumlar iyileştirildikçe her insan uygun olmaya hazırdır. Yapmamız gereken ise daha yeterli bir toplum yaratmak için hatası işleyen bireylerle savaşmak yerine kabahati ortaya çıkaran etkenler ile çaba etmektir. Daha yeterli bir toplum, daha uygun bir toplumsal psikoloji ile var olacaktır. Varoluşumuzun geleceği buna bağlıdır.
