Herhangi bir tipte toplumsal medya hesabı olanlar ya da bir yerinden magazini takip edenler bilhassa son yıllarda artan kimi paylaşım üsluplarına dikkat ediyorlardır. Hani şu daha çok kendinin son halinin nasıl olduğunu hatırlatmak değil, kendinden bir ses vermek değil, ortada değil de; daima, her şey, çok şey, sık sık olanları!
- Yaptığı spor,
- Yediği yemek,
- Gittiği yer,
- Aile eşrafı,
- Evin ve otomobilin son durumları,
- Ne giyip ne taktığı..
Neden biri özel hayatının tüm detaylarını sere serpe ve sıklıkla paylaşır ki?
Ya da etrafındaki herkes onun ne durumda olduğunu sahiden bilmeli midir?
Paylaşmazsa ne olur?
Bu durum birtakım kişilik özellikleriyle açıklanabilir. Örneğin narsisistik kişilik özellikleri olan beşerler genelde çok beğenilmek isterler. Sıklıkla oburlarının onların ne kadar güzel durumda olduklarını, işlerinin nasıl muvaffakiyetle üstesinden geldiklerini ve onları nasıl bulduklarını düşünür. Çok özel oldukları için lakin onların seviyesindeki beşerler onları anlayabilir ya da yanlarında bulunmayı hak eder. Bu kanılarını doğrulamanın yolu da bunları anlatmaktan ve göstermekten geçer. Gösterim ve anlatımların sonucu ne kadar beğenilir ve alkışlanırsa içsel haz o kadar artar. Bu yüzden daima ilgi ve beğeni arayışı bir müddet sonra bir ihtiyaç haline döner. Eleştirildiklerinde ya buna çok reaksiyon verip karşı tarafı hor görebilirler ya da yaralanmış, rezil olmuş ve küçük düşmüş hissedebilirler.
Histrionik kişilik özelliklerine sahip beşerler kendilerine ilgi gösterilmesinden ve övülmekten hoşlanırlar. Bu yüzden dış görünümlerinin çok cazibeli olmasına dikkat ederler. Sıradan ve günlük olaylar çok sıkıcıdır. Daima bir heyecan ve yenilik arayışındadırlar. Yediğinin, içtiğinin, gittiği yerin, hatta sık sık bir arada olduğu bireyle göz önünde olmak gözlerin daima üstünde olmasını sağlamaya çalışır. İlgiyi canlı tutabilmek ismine aşırılıklardan kaçınmaz. Zira ona nazaran ilgilenilmemek, insanların gözünü kamaştırmamak ve son raddede ilgi odağı olmamak sevilmemek ve hiçlikle muadil hale gelebilir. Bu da onları depresif ve gergin hale getirebilir.
Bu iki kişilik özelliğinden yola çıkılırsa sorun ‘onay arayıcılık’ yahut ‘kabul arayıcılık’ noktasından ele alınabilir. Kişi kendi benlik algısını oluştururken ya da oluşturmak için öbür insanların onayını kazanmaya ve böylece içinde bulunduğu ortama ahenk göstermeye çalışır. Kişinin özsaygısı ve özgüveni kendine değil oburlarının görüş ve reaksiyonlarına dayanır. Halbuki özsaygı ve özgüven kişinin kendi doğal eğilim ve tecrübeleriyle ortaya çıkar, bireye özeldir. Bazen olumlu, bazen de olumsuz gelişmelerle oluşur ve kalıcı değildir, değişkenlik gösterebilir. Lakin bu kişilik özelliklerinde sanıldığının tersine özgüven ve özsaygı sağlamanın yolu statüden, muvaffakiyetten, yüksek standartlardan geçmez. Bunlar olsa olsa belirli yerlerde kullanılabilecek araçlardan daha fazlası değildir. Lakin bunlar hedef rolünü üstlendiği vakit kendini bu yazının teması olan davranış tarzlarında gösterebilir. Bu anlayış kişiyi belirli bir manada doyurabilse de kişinin kişilerarası alakalarını hayli zorlayıcı hale gelebilmektedir.
