Gelinen nokta ise günümüzde pek çok bayanın şiddete maruz kaldığı, dahası bayan cinayetlerini duymaya alıştığımız ve bununla gayret etmekte zorlandığımızdır. Tüm dünyada, azınlık olma kavramının içinde bayan cinsiyete sahip olmanın da alındığını düşünecek olursak, tarih uzunluğu bayanların hakları ve toplumsal yerleri uğruna verdikleri uğraş kayda bedeldir.
Dişi ve erkek cinsiyete sahip olmayı biyolojik farklılıklarımız belirlese de vakitle gelişen bayan ve erkek rollerimizi toplumsal beklentilerin oluşturduğunu biliyoruz. Yani toplumun oluşturduğu cinsiyet ayrımının, genetiğin oluşturduğu ayrımdan çok daha kapsamlı olduğunu görüyoruz. Tam da bu noktada bayana verilen rolün, daha zayıf, pasif, bakıma ve savunulmaya muhtaç, birtakım haklardan mahrum olan taraf olduğudur. Bir kocaya eş, çocuklarına ise anne olacak olan bayanın kelam hakkı, ataerkil toplumlarda erkeğe bırakılmış, hayattan beklentileri, hisleri ve kanıları geriye atılmış, misyonları ve yapması gerekenler belirlenmiş, bu vazifelere ve kurallara uymadığı takdirde ailesine ve erkeğine karşı durması gereken pozisyonu tehlikeye atmış olacağı öğretilmiştir. Tarihî boyutta bakacak olursak, farklı kültürlerde yıllarca bayanlar, cadılıkla suçlanmış ve katledilmiş, köle olarak satılmış, ferdi haklarını koruyabilmeleri için daha fazla güç sarf etmeleri gerekmiştir. Birebir halde Yunan mitolojisinde erkeklerin varlıklarını, iktidarlarını tehlikeye atan bayanlar tasvir edilmiş, bu bayanların yeri geldiğinde cezalandırıldıkları anlatılmıştır. Farklı toplum ve vakitlerde bayanın ömrünü zorlaştıran baskı, her türlü makûs muamele ve şiddetin varlığı, bayanla bir arada toplumun da varlığını tehlikeye atmaktadır. Maalesef bayana yönelik şiddet kanayan yaralarımızdan…
Gün geçmiyor ki bu hususta yeni bir haber almayalım. Bazen medyadan aldığımız bu şiddet haberlerini, kimi vakitlerde en yakınlarımızdan alıyor, hatta kendimiz şiddete maruz kalıyoruz. Burada bahsettiğim yalnızca fizikî şiddet değil, birebir vakitte ruhsal, cinsel ve kelamlı şiddettir. Zati pasif, aciz ve çaresiz yakıştırmalarının yüklendiği birçok bayan şiddete maruz kaldığında ne yapacağını bilemiyor, kimi vakit utanarak saklamayı seçerken, kimi vakit etrafındakiler tarafından bunu sineye çekmesi gerektiği söyleniyor.“Kadının yeri erkeğinin yanıdır” denilerek, “kocam değil mi, sever de döver de” deyişleriyle normalleştirilmeye çalışılan bu süreçte bayanların kişisel haklarının varlığı göz gerisi edilip, en berbatı bayanlara da baskı ve şiddeti hak ettikleri empoze edilmeye çalışılıyor.
Tacize ya da tecavüze uğrayan kadına “Kuyruk sallamak”, “ayartmak” damgaları vuruluyor. Hatalı pozisyonuna getirilen bayan, “o saatte dışarıda tek başına ne işi vardı?” sorusunun karşılığını kendinde bulmaya çalışıyor. Elhasıl bayan değersizleştirilmeye çalışılıyor. Bunu bayanlara toplum yapıyor.
Yalnızca erkekler değil, bayanlar da bu değersizleştirme sürecine dahil oluyor.
Bayana yönelik şiddetin en kıymetli sebeplerinden birisidir cinsiyet ayrımcılığı… Bunu önlemek için temel değişikliklere gereksinimimiz var. Eğitim bunların başında geliyor. Evvel ailede başlayan bu eğitime okulda devam edilmeli. Bayan ve erkek olmanın birey olmayı öğrenme süreci olduğu öğretilmeli. Asıl zayıflığın ve çaresizliğin, şiddetin her türlüsüne başvurmak olduğu anlatılmalı çocuklarımıza. Cinsiyet ayrımı yerine insanları farklılıkları ile sevmeyi göstermeli anne babalar. Farklılıkların hayatımızı renkli kılacağını unutmayalım. İnsanlığımıza paha katalım. Sevgiler…