Psikoterapinin keşfi
Psikoterapi, ruhsal sıkıntıların, belirtilerin ve rahatsızlıkların tedavisinde konuşmanın kullanıldığı tedavi formülüdür. Bu metot 19. yüzyılda Freud ve arkadaşları tarafından geliştirilmiş, yaygın bir biçimde kullanılmaya başlanmış, üzerinde önemli bir bilgi birikimi oluşmuştur. Psikanalitik psikoterapiye başlarda “konuşma tedavisi” denmiştir. Ancak bir mühlet sonra bu yalnızca bir konuşma tedavisi olmaktan çıkmış, bir bilim kolu haline gelmiştir. Günümüzde uygulanan birçok psikoterapi çeşidi bulunmaktadır. Psikoterapide hasta ile karşılıklı bağlantı ve iletişimi kullanan, kişinin ve belirtilerin geçmişinin ayrıntılı olarak araştırıldığı bir ekip uygulamalar kullanılır. Bu tedaviye başlarda konuşma tedavisi dense de aslında burada temel alınan ögeler konuşma, dinleme ve yine manayadır.
Kişi ne vakit psikoterapiye ihtiyaç duyar?
İnsanlar hayatlarındaki sıkıntılardan olumsuz istikamette etkilendiğinde, ilgilerinde, iş ve konut ömründe sıkıntılar yaşadığında, ömürlerini olumsuz istikamette etkileyen hisleri, niyetleri ve tecrübeleri varsa ve bunlar uzun müddettir kendilerini olumsuz istikamette etkiliyorsa psikoterapiye başvurabilirler. Şayet yaşadıkları aksilikler ağır seviyedeyse ve meseleler hayatlarını bozmaya başladıysa tedavilerine ilaç da eklenir. Buna psikiyatrist karar verir ve tedaviyi takip eder.
Terapist ve görüşme
Terapide hastanın anlattıkları dikkatli bir biçimde dinlenir. Hasta, hastanın geçmişi ve belirtisinin ortaya çıkış nedeni anlaşılmaya çalışılır. Bu dinleme ve manaya çalışması bir arkadaşlık bağından farklıdır. Terapist görüşmeyi değerlendirirken zihninin gerisinde psikoterapi için kullandığı bir kuram ve bu kurama dayalı yorumlamalara sahiptir. Aslında terapist kendi zihnini bir teşhis ve tedavi aracı olarak kullanır.
Terapide ne olur?
Görüşme sırasında hastanın öyküsünde açık olmayan, anlaşılamayan noktalar vurgulanarak hastadan daha ayrıntılı ve anlaşılır bilgiler edinilir. Burada bir sorgulama değil hastayla birlikte bir merak ediş vardır. Karmaşık noktalar üzerinde çalışılarak hastanın şuurunda olduğu ve bilinçdışındaki materyal ortasında bir senkronizasyon sağlanır.
Psikoterapide ikinci adımda, hastanın anlattıkları ortasında çelişkili ve zıt üzere görünen mevzular hastaya gösterilir. Böylelikle hasta yavaş yavaş bir içgörü kazanır, olaylara bakış açılarını, bağlantılarını ve münasebetlerdeki yerini yine tanır ve tanımlar, farklı bakış açıları geliştirir.
Terapi sırasında terapist ve hasta ortasındaki bağlantı de gündeme gelir. Zira bu bağlantı hastanın dışarıdaki hayatındaki ilgilerin bir örneğidir ve bu ilgi üzerinde çalışılarak hastanın temel bağlantı kurma kalıbında değişiklikler yapılır.
Terapi ve zaman
Yukarıda anlatılan teknikler kullanılarak kişinin ruhsal belirtileri ortadan kaldırılır ve şayet kişi bu çalışmaya devam ederse ferdî gelişimi devam eder. Tüm bu süreç için çabuk etmemek gerekir. Güzelleşme vakte ve çalışmaya gereksinim duyar. Terapide hem hasta hem de terapist emek vermeden istenilen değişimi yakalayamaz. Bazen hastalar yahut terapistler telâşlı davranırlar ve süratli sonuç elde etmek isterler. Vakit açısından beklentinin yüksek olması hastalarda hayal kırıklılığı yaratır. Şunu unutmamak gerekir ki beşerdeki değişimler yavaş olur. Şayet kişi içindeki motivasyonu ve merakı canlı tutarsa psikoterapi çok zevkli ve kalıcı tesirleri olan bir uğraş ve tecrübe olacaktır.
