Annem komşuya gitmiş, babam işte, abim ise okulda lakin asıl yalnızlığım sanırım kimsenin beni sevmediğini hissediyor oluşum. O yıllara dair hatırladığım annemin sert bir bayan, babamın ise konuttaki varlığının benim ve abim için varla yok ortası oluşuydu. Ailem okul başarımı her şeyin üstünde tutuyor, başarısız olursam bana verebilecekleri rastgele bir şeylerinin olmadığını ısrarla vurguluyor, buna karşın neden orta sıra okula gitmek istemediğim hususuyla ilgilenmiyordu.
Oysa birkaç defa sınıfta sözlüde başarısız olmuş, öğretmenimin iğneleyici kelamları ile kendimi aşağılanmış hissetmiştim. Artık biliyordum. Öğretmenim de beni sevmiyordu… 30 yaşıma yaklaştığım şu günlerde, bir yıl evvel ayrıldığım sevgilimin beni her aradığında umutlanıp, her buluşmada kendimi nasıl da yine sevilmez ve bedelsiz hissettiğimi fark ettiğimde anılarım geliyor gözümün önüne.
Karanlığın tam ortasındayım. Halbuki sevilmek için çok şeyden ödün verdiğim sevgilimin, beni zalimce eleştirmesinin önüne geçemiyorum. Yalnız kalmaktan korkuyorum. Tıpkı küçük ben gibi…
Sevilmiyorum…
Sevginin en hoş halidir “koşulsuz sevgi” … Buna verilecek en temel örneklerden biri annenin evladına duyduğu sevgidir. Pekala şartsız sevmek ne demektir? Karşınızdakini kim ve ne olduğundan, ne yaptığından bağımsız olarak hürmet ve sevgiye layık görerek kabul edildiğini hissettirmenin ismidir. “Seni seviyorum zira isteklerimi yapıyorsun…” cümlesi şartlı sevgiye örnektir. Şartsız olduğunda ise almadan vermektir sevgi… Makul koşul, şartlara bağlı değildir ve sevginin olgunlaşmış halidir.
Böylesi sevgi gören birey sağlıklı bir benlik yapısı oluşturup, ben kimim sorusunun yanıtını farkındalıkla oluşturur ve seviliyorum temel inancına sahip olur. Benliğin farkındalığı ile daha olgun sevmeyi öğrenir. Yani olgun sevgiyi alan birey, olgun sevmeyi öğrenir. Vakit zaman bireyler karşısındakini severken benliklerinden birtakım şeyler kaybedeceklerini düşünebilirler. Oysaki sevgi, ayrılık ve yalnızlığı bir tarafa iterek kişiselliği korur. Bireyselliği korurken başkası ile bütünleşmeyi sağlar. Karşıdakini sevdiğiniz vakit kendinizden ona bir şey katarsınız. Hatta kattıklarınızı seversiniz. Bu da bize sevginin geliştirilebilirliğini gösteriyor. Sevgi geliştirilebilirdir, pasif değildir. Gereğince ihtimam gösterildiği vakit sevilen varlığa karşı gücü artırılabilir. Yani sevginin gücü bireyin gösterdiği ihtimamın formuna de bağlıdır. İhtimam gösterilmezse kaybolur sarfiyat. Bununla bir arada bir varlığı sevebilmek, kişinin kendini sevebiliyor olmasından geçer. Şayet ki birey kendini gereğince sevmiyor ve paha vermiyorsa karşısındakini de nasıl seveceğini bilemeyebilir. Seviyor zanneder fakat bu olgun olmayan sevgi biçimidir. Bir kişiyi sevebilmek birebir vakitte sorumluluk almayı gerektirir. Bu yolla birey, sevdiği şahsa karşı sorumluluk alarak, gönül isteği ile onun duygusal gereksinimlerine yanıt vermeye çalışır. Her insan sevmek ve sevilmek ister. Asıl emelimiz yalnızlık hissinden sıyrılıp oburu ile bütünleşebilmektir. Bunu başarabilmenin yolu temelde şartsız sevgi almaktan geçiyor olsa da şayet ki çocukluğunuzda şartsız sevgiden yoksun kaldıysanız sevginin olgu halini tatmanın evvel birey olarak kendinizi tanımaktan geçtiğini unutmayın. Duygusal manada kendinize duvarlar da örseniz, beyninizin sevgiye muhtaçlığı olan kısmı ömür uzunluğu hiç susmayacak. Gereksinimini her vakit farklı yollarla size sunacak. Onunla baş etmek yerine sevgi gereksiniminize kulak verin. Sevmekten korkmayın zira size kazandıracak. Olgun severseniz olgun sevilirsiniz.
Nuriye Farah Özer’e…
2 dakika okuma süresi
