Birçok insan çocukluk devrinde maddi pahası çok yüksek olmayan hırsızlıklar (bakkaldan çikolata
çalma, kırtasiyeden kalem çalma) yapmıştır. Ekseriyetle bu davranış ilerleyen yaşlarda ortadan kalkar ve
bir çocukluk yanılgısı ve anısı olarak kalır. Erişkin periyotta bu olumsuz davranışın (hırsızlık) hem ahlaki
hem cezai sorumluluğu elbette ki fazladır.
Kleptomani ise hırsızlık ile eş manalı değildir. Ruhsal bir hastalık olan dürtü denetim bozukluklarının bir
cinsidir. Hırsızlıktan değerli farklarından biri, ekseriyetle kişinin profili ile (sosyokültürel, ekonomik özelikler,
dış görünüş açısından), o objeyi müsaadesiz olarak alması ortasındaki uyumsuzluktur. Çoğunlukla bireyin o
objeye gerçekte gereksinimi yoktur, maddi durumu çok rahat bir biçimde satın olarak sahip olmasına izin
verecek durumdadır. Örneğin, büyük bir şirkette yönetici olan genç bir bayan bir sürü tokası varken
tuhafiyeden maddi bedeli yüksek olmayan bir tokayı çalmıştır. Zati kleptomanide çalınan nesneler
çoklukla kullanılmaz, ya tekrar yerine konmaya çalışılır ya da bir yere atılır. Zira asıl muhtaçlık ve
motivasyon, spesifik olarak “o nesne”ye sahip olmak değildir. Bu, kişinin iç dünyasının derinliklerinden
kaynaklanan ve genel bir “sahip olma”, “doyma” muhtaçlığının eseri olan bir davranıştır.
Eylem öncesinde bir gerginlik hissedilir, aksiyon sırasında heyacan ile karışık ve bariz bir “haz alma”
hissi vardır. Hareketten sonra ise çoğunlukla suçluluk ve pişmanlık fikir ve duygusu yaşanır.
Bu hastalığa sahip bir çok birey bu hareketi gerçekleştirirken yakalanıp “hırsız” damgası yemişler,
toplumda makûs duruma düşmüşler ve ceza almışlardır.
Genellikle genç-orta yaş bayanlarda görülen ve ender olan bu bozukluğun tedavisinde ilaçlar ve özgün
psikoterapi usulleri kullanılır. Ayrıyeten bu hastalığa bağlı gelişen depresif ve telaş belirtileri için
antidepresan ilaç kullanımı sıklıkla gerekmektedir.
