Kişilik bozukluğu; kişinin içinde yaşadığı kültürün beklentilerinden bariz olarak sapan daima davranış
ve iç yaşantı örüntüsüdür. Bu örüntü şu dört alanın en az ikisinde kendisini gösterir; biliş (kendini, başka
insanları ve olayları algılama ve yorumlama yolları), duygulanım (duygusal yansıların görülme sıklığı,
yoğunluğu, değişkenliği, uygunluğu), şahıslar ortası fonksiyonellik, dürtü denetimi.
Bu daima örüntü esneklik göstermez ve çok çeşitli ferdî ve toplumsal durumları kapsar. Bu örüntü
değişmez, uzun müddettir vardır, başlangıcı en azından genç erişkinlik ya da ergenlik devrine uzar. Bu
daima örüntü, klinik açıdan besbelli bir zahmete, toplumsal-mesleki alanlarda yahut başka önemli
fonksiyonellik alanlarında bozulmaya yol açar. Patolojik kişilik özellikleri hasta tarafından çoklukla normal
olarak algılanır ve hasta bundan şikayetçi değildir. Hastalar ekseriyetle çevreyi kendilerine uydurmaya
çalışırlar ve etrafla sürtüşürler. Özellikler makul bir mühlet, kişi yahut ortamla sonlu değildir. Süregendir,
çabucak her ortamda ve kişi ya da toplulukta kendisini gösterir.
DSM-IV e nazaran kişilik bozuklukları 3 küme altında toplanır ve 9 kategoriye ayrılır.
A Kümesi: 3 tiptir; paranoid, şizoid ve şizotipal kişilik bozuklukları. Bu hastalar “tuhaf” ve sıra dışıdırlar.
B Kümesi: 4 tiptir; histriyonik, borderline, narsisistik, antisosyal kişilik bozuklukları. Bunlar dramatik,
duygusal-dürtüseldir.
C Kümesi: 3 tiptir; obsesif-kompulsif, utangaç, bağımlı kişilik bozuklukları. Bunlar dertli, endişeli ve
anksiyözdür.
Herhangi bir kişilik bozukluğun sahip olmanın yaygınlığı yaklaşık %10’dur. En sık görülenleri bağımlı,
histriyonik, obsesifkompulsif, antisosyal ve borderline kişilik bozukluklarıdır.
