İntihar(öz kıyım) yani insanın kendi hayatına son vermesi bütün depresyon tiplerinde değerli bir sonuçtur.
İntihar edenleri hepsi depresyon kaynaklı olmasa bile çogu( %50-%90) depresif bir epizot yaşamaktadır.
Bu aksiyon, kişi depresif atağın en derin evresindeyken gerçekleşir.
Batılı ülkelerde intihar en yaygın mevt nedenlerinden biridir.
Ayrıyeten birçok uzmana nazaran intihar nedenli ölümlerin bir birçok kayıtlara daha ‘saygın’ mevt nedenleriyle geçer.
Kaınların intihar teşebbüsünde bulunma mümkünlüğü erkeklerin 3 katı iken, erkeklerin intiharı gerçekleştirme mümkünlüğü bayanların 3 katıdır.
Yani erkekler intihar etmek istedikleri vakit kesin tahlilli yollar denerken bu durum bayanlarda zıt. Bayanlar ortasında kullanılan en yaygın usul ilaç almadır.
Erkekler ise ölümcül olma mümkünlüğü daha yüksek formüller, bilhassa de silah kullanma yolunu tercih ederler.
İntihar fark edilmese de çocuklar ortasında da yaygındır.
Kendini otomobilin önüne atan bir çocugun bu davranışı çocukluguna verilse de aslında çocuklarda da intihara teşebbüs görülmektedir. Anne babasını kaybeden ya da berbat muameleye maruz kalan çocuklarda intihar riski daha yüksektir. His durum bozuklugu,davranış bozuklugu ve unsur kullanımı intihara neden olarak listenin başında geliyor. İntiharın bazen aile bireylerinde görülen bir özellik oldugu ve intihar riskinde genetik etkenlerin de rol oynayabilecegini gösteren güçlü bilgiler var. İntiharla ilgili dinî tabular ve toplumda vefatla ilgili tavırlar da intihar oranlarında belirleyici rol oynuyor.
Hem Katolikte hem de İslam’da intihar kesin bir lisan ile yasaklanır.
Katolik ve İslam ülkelerde buna karşılık olarak intihar oranı başkalarına nazaran düşüktür.
İntiharda sosyokültürel etkenleri inceleyen Fransız Sosyolog Emile Durkheim, intihar oranlarındaki farklılıgı küme birlikleriyle ilişkilendirmeye çalışmıştır.
Diğer beşerlerle birlikteligi,ortak bir kümeye ilişikliği ve özdeşleşmesi olan bireylerin intihar oranının daha az oldugu görülmüştür.
Örnegin, evli ve iki çocuğu olan bir bireyin , büsbütün yalnız kalmış ve toplumdan soyutlanmış olan bir başka bireye nazaran intihar etme mümkünlüğü daha düşüktür.
İntihar edenler intiharı gerçekleştirmeden evvel bu niyeti açık bir formda tabir edebilir ya da mevt ile ilgili hususlara fazla ilgi göstermeye başlayabilirler. (%60)
Peki intihar riskinde olan bir bireye nasıl yardım edilir?
İntiharı düşünen bireyler kendi niyetlerinin usdışı oldugunu ve yardıma gereksinimlerinin oldugunun farkında degildirler.
İntiharı önlemeye yönelik birinci çalışma kişinin zihinsel bozuklugunun (örn;depresyon) giderilmesidir.
Bu bozukluk anti depresan ilaçlarla ve psikoterapi ile giderilemeye çalışılmalıdır.
Bir başka çalışma ise kriz mudahaledir.
Kriz müdahelede kişinin o an ki badiresinin üzerinden nasıl gelecegi konuusnda yardımcı olunur.
Mevcut düşüncenin ve duygusal çalkantının sonsuza denk sürmeyecegini anlamasına yardımcı olunur.
Türkiye’de bu sorunu yaşayan insanlara yardım hedefiyle acil ruhsal takviye sınırları kurulması yeterli bir tekliftir. Gerçekleşmesi ümidiyle..
