Önceleri çocuk olamadım zira babamın işinde yardıma muhtaçlığı vardı. Tulumları giyip marangozhaneye girdiğimde şimdi on bir yaşımdaydım. Annemse daima hastaydı, başı ağrıyordu. O sırada kardeşlerim ve ablam ne yapıyordu, neden ben seçilmiştim bilmiyorum fakat bedenen çalışmakta zorlandığımı hatırlıyorum. Sonra genç kız olamadım zira babam son nefesini verirken annemi ve başkalarını bana emanet etmişti. Bu yüzden üniversiteye de gidemedim. Sonra evlendim lakin bayan olamadım. Çalışmayı ve sorumluluk almayı sevmeyen bir eşim oldu. Konutumuzun ve oğlumuzun geleceği için çalıştım, didindim. Eşimin beni ne kadar önemsediğini ve sevdiğini bilmiyordum lakin ne de olsa ben onun yerine de seviyordum. Sonunda anne olduğumda bayan olurum sandım fakat olamadım. Oğlum için ek işlerde çalıştım. Onu kesinlikle okutacaktım. Üniversiteye gittiğinde onu rahat ettirmek için elimden geleni yaptım. Her hafta sonu konutunu temizledim, yemek yaptım. Sonra bir gün “anne ben evleniyorum” dedi. İstemediği halde bin bir borca girerek düğün yaptım. Yaptığım onca şeyden sonra oğlumdan ve gelinimden hak ettiğim saygıyı göremeyince “depresyon” denilen rahatsızlığa yakalanmıştım. Artık hayattan zevk almıyor, bir şey yemek istemiyordum. Geceleri uyuyamıyor, tüm bedenimin ağrıdığını hissediyordum. Kısa mühlet içinde yirmi beş kilo verdim. Pek çok arkadaşım vardı etrafımda, eşim, dostum… Öfkemi yenmeme yardım edemeyeceklerini anlayınca içlerinden birinin dayanağı ile bir psikiyatriste başvurdum. Tedavi süreci başladığında umutsuzdum lakin sonunda bu denli yıl kendim için bir şey yapmadığımı ve isteklerimi yok saydığımı fark ettiğimde, her şey değişti. İşte o an “kadın oldum” …
Fedakârlık, hayatımızın bir modülü olup birey kendini çok feda etmediği takdirde bireyler ortası bağlantıların düzenlenmesi noktasında bize olumlu katkıları olacağını biliyoruz. Bununla bir arada çok fedakarlığın sonuçlarının kendini feda eden birey açısından pek de olumlu olmadığını görüyoruz. Burada birey kendini feda ederken oburlarının gereksinimlerini karşılamak uğruna kendi gereksinimlerini görmezden gelir. Yaşadığı sıkıntılardan bahsetmek yerine başkalarının sıkıntılarını dinlemeyi tercih eder. Üstlendiği çok sorumluluk duygusu ile oburlarının kelamda mahrumiyetini gidermeye çalışır. Çok fedakarlıkta kişi bunu kendi gönül isteği ile yapar. Oburlarının korunmaya muhtaçlığı olduğuna inanır ve onlara çok ilgi gösterip sıkıntı duruma düşmelerini engellemek için elinden geleni yapar. Bunu yaparken kendi muhtaçlıklarının değeri yokmuş, hatta kendini feda ettikleri bireylerden bir şey beklemiyormuş üzere görünse de karşılık göremediği vakit ağır öfke patlaması yaşayabilir. Bunun sebeplerinden biri kendini feda eden bireylerin duygusal yoksunluğa sahip olmalarıdır. Feda ettikçe bir yandan etraflarında pek çok arkadaşın, yakınlarının toplandığını görürken bir yandan da duygusal gereksinimlerinin nasıl da önemsenmediğini hissedip rahatsız olurlar. O denli ki, bu rahatsızlık sonucunda fedakarlığı kesip karşısındakini cezalandırmak isteyebilirler. Çok fedakâr olan bireylerde vakitle bir grup ruhsal ve bedensel rahatsızlık belirtileri oluşur. Yorgunluk, beden ağrıları, uyku sorunları, depresif yakınmalar bu bireylerde ortaya çıkabilecek belirtilerdir. Çok fedakarlığın böylesi olumsuz sonuçları olduğunu fark ettiğimizde bunu nasıl denetim edebiliriz? Öncelikle kendi gereksinimlerinizin da etrafınızdaki öbür insanların gereksinimleri kadar değerli olduğunu fark edin. Hayatınız boyunca kendiniz için gerçek manada ne yaptığınızı düşünün. Başkalarının mahrumiyetlerine olan inancınızı tekrar gözden geçirin. Sanki sizin bakımınıza ve yardımınıza ne kadar muhtaçlar? Kimi hususlarda çok sorumluluk alıyor olabilir misiniz? Çok kendini fedanın sıhhatinize, gereksinimlerinize ve başka beşerlerle olan ilginize ziyan vereceğini unutmayın. Feda ederken veda edenlerden olmayın…