İnsan varolmak için, “ben” diyebilmek için hududa gereksinim duyar. Tabiattaki canlılar, devletler, bireyler sonlar için savaşır hatta yok olurlar. Hudut yoksa kaos, belirsizlik ve gerginlik yaşanır. Hudut var ancak net değilse çatışma potansiyeli de vardır.
Evlilik ya da yakın bağlar hudutlar konusunda çok özel bir pozisyona sahiptir. Şöyleki; “biz içinde ben olamazsan”, yani daima biz ya da daima ben dersen evlilikte külfet kaçınılmazdır. Kişi hem kendini söz etmek özgür birey-tek başınalık kutbunu yaşatmak ister, hemde ilişkin, inançta, sadık kutbunu yaşatmak ister. Kıskançlık bir açıdan ilgi sevgi ifadesiyken başka taraftan hudut ihlali üzere algılanabilir. Bir kutup abartıldığında öbür kutup sorun çıkarmaya başlar. Örneğin bireylerin hobilerinin arkadaşlarıyla vakit geçirmesinin sonu nedir? Her an her şeyi birlikte yapmanın bedeli kasvet ve monotonluk olabilirmi?
Kadın ve erkeğin hudutları hukuken, dini olarak, üstbeyinde ve alt beyinde daima farklı çizilmiştir. Bu farklılıkları göz önüne aldığınızda sonları tam ortadan ikiye bölüp eşitlemek pratikte ne kadar işe fayda? Bu mevzuda cinsiyet farklılıklarının farkedilmesi ve hududun uzlaşmada ve uzlaşma kültüründe çizilmesi uygun görünmektedir.
Çoğu bayana nazaran erkek onu şartsız sahiplenmelidir, ancak diğer taraftan bu sahiplenmenin hududunu erkek çizerken tekraren ihtarlar almaktadır ve ihtarlar çoğunlukla tutarsızlıklar içermektedir. Zira bayanın içinde model aldığı hudutlar alt beyinde kayıtlı- genelde 30-40 yıl öncesinin ana-baba sonları ve binlerce yıllık kollektif sonlardır. Üst beyin bayan ve erkeğin eşit olduğunu söylerken, birinci maddi krizde alt beyin erkeği meskeni geçindiremediği için yargılamaya başlar. Ortada çıkar varsa kişi işine geldiği vakit alt beyni işine geldiğinde üstbeyni kullanabilir.
Erkek içinde tıpkı durum kelam mevzusudur, şayet birine sahiplenmek istediğinde reaksiyon alırsa, ya da eşinden daha az para kazanırsa, alt beyin kendini tehdit altında hisseder, alt beyefendisine nazaran bir erkek konutun geçimini sağlar ya da konuta “av” getirir bunu yapamadığında kasvete girer, üst beyin ise “kadın erkek eşit” der. Lakin yaşanılan eziklik ve güçsüzlük gerginliğe ve öfkeye neden olur. Bayan üst beyni gerginliği ve öfkesinden ötürü eşini yargılarken, bayanın alt beyni güçsüz erkeğe reaksiyon verip gerginleşir ve iki gergin insan zorlanmaya başlar.
Hukuk da bu hususta zorlanmaktadır; Bir taraftan bayan erkek eşitliğine vurgu yapılmakta hatta pratikte bayanların “kollektif savunmasızlığı” nedeniyle boşanma, şiddet nafaka vs konusunda müspet ayrımcılık yapılmaya çalışılmakta lakin bunu farkeden bir çok bayan bu durumu kullanmakta ve bir çok erkek tüzel çatışma durumlarında mağdur pozisyona düşmektedir. Bu bahiste benim şahsî görüşüm; bayana olumlu ayrımcılık desteklenmeli fakat bu durumun suistimali itinayla engellenmelidir.
Yukarıdaki örnekler çoğaltılabilir ya da tartışılabilir. Belliki özel pozisyonu nedeniyle evliliklerdeki hudut ihlalleri sonsuza kadar sürecektir, lakin bu hususta âlâ niyetle kutuplaşma olmadan bu hususlara gerekli toplumsal ve devlet takviyesi sağlanmalı, uzman görüşleri dikkate alınmalıdır. Hudutlar ve cinsiyet farklılıkları konusunda eğitim ve irtibat en az hukukî takviye kadar kıymetli görünmektedir. Aksi taktirde evlilikler bir mühlet sonra herkesin muahedeler imzalayarak gerçekleştireceği, itimat ve romantizmden uzak yaşanmaya başlanacaktır.
