Duygusal Açlık Yediriyor!

Sevinip yersiniz, üzülür yersiniz, kimi vakit kaygılanır, kimi vakit öfkelenir yersiniz. Birtakım vakitlerde ise hisleriniz ağır değilken bile yersiniz. Ben de sizlerden biriyim. Kendimi bildim bileli kiloluyum ve diyet yapıyorum. Her keresinde başarısızlıkla sonuçlanan teşebbüslerimi artık başlatmıyorum bile. Doğal ki yakınlarımdan kilolarım nedeniyle baskı görüyorum. Hatta eşim bu mevzuda beni tehdit ediyor. Bunu boşanma sebebi olarak gördüğünü söylüyor. Çocuklar da bana ve zayıflayacağıma dair inançlarını kaybetmiş durumdalar. Bilhassa son birkaç aydır daha çok yediğimi söyleyebilirim. Sıradan geçen günlerimde ağır iş temposu sonrası mesken işleriyle uğraşıp çocukların ödevlerine yardım ettikten sonra, uyumadan evvel bana kalan birkaç saati yiyerek geçirdiğimi fark ettim. Televizyonun karşısına geçer geçmez içimde oluşan boşluk hissini doldurmak ve biraz olsun bu yolla dinlenmek için yedikçe yiyorum. Saatim gece yarısına hakikat yaklaşırken akşam yemeğinden kalanları bitirmiş, çocuklar için aldığım abur cuburları tırtıklamış, komşunun yolladığı lakin konut ahalisinin dokunmadığı tatlıyı çoktan yemiş oluyorum. Her keresinde yaşadığım his hangisi mi: “Pişmanlık” … Devamında ise bir daha ki sefere daha dikkatli
olacağıma dair, tutamayacağımı bile bile, verdiğim kelamlar ve özgüven kaybı…
Fizikî bir ihtar olan açlık hissi bizi yemeye iter. Hislerimizin da yeme davranışı ile epeyce alakalı olduğu inkâr edilemez. Bu nedenle fizyolojik açlık yanında duygusal açlık da yaşarız. Hem olumlu hem de olumsuz hislerimiz sonucunda kendimizi yerken bulabiliriz. Memnun bir haberi kutlarken, ağır geçen bir günün sonunda yorgunluğumuzu atmaya çalışırken, huzursuzluk ve telaş üzere olumsuz hislerden uzaklaşıp onları yok sayabilmek için yemeyi seçeriz. Duygusal açlığın fizikî açlıktan kıymetli bir farkı fizikî açlık üzere midede hissedilmeyip, ağız boşluğunda ve göğüs hizasında hissedilmesidir. Fizikî açlık olağan bir öğünden yaklaşık dört saat sonra başlayıp giderek artarken duygusal açlık ansızın ortaya çıkar. Duygusal açlık sırasında kişi etrafında bulabildiği, olağan vakitte tadını beğenmeyeceği, yemek için tercih etmeyeceği ve güç seviyesi yüksek besinleri yiyebilir. Bu nedenle birden fazla vakit arkasında pişmanlık duygusu bırakır. Dürtüsel yeme davranışı tetiklenmiştir. Olumsuz hisler tarafından tetiklendiyse sıklıkla gizlice ve konutta yeme davranışı gerçekleştirilir. Bu şahıslar ömürleri boyunca kilo almaya meyilli, kilo denetimi düşük bireylerdir. Olumsuz hisler hüzün, hayal kırıklığı, yalnızlık, pişmanlık, suçluluk, utanç, gerginlik, huzursuzluk, korku üzere hislerdir. Hangi hislerin bireyin yeme davranışını tetiklediğini anlamak, bireyin karakteristik özelliklerini de anlamaktan geçer. Olumsuz ömür tecrübeleri ile baş etme yolları gereğince gelişmemiş, hislerini tanıma, söz edebilme ve yönetme konusunda sorun yaşayan bireyler yeme davranışı ile kaçış yoluna baş vurmayı tercih edebilir, tıkınırcasına yeme atakları meydana gelebilir. Dikkatini televizyon üzere diğer bir uyarana vererek ne yediğinin ve ne kadar yediğinin farkına varmamayı seçebilir. Yeme davranışının farkına varmazsa yemeyi daha rahat sürdürebileceğini düşünür. Meğer ki duygusal yeme davranışı ile baş edebilmek için muhtaçlık duyduğumuz noktalardan biri farkında olmaktır. Bilhassa yemeden evvel aklımızdan geçenler ve ne hissettiğimiz bize açlığımızın sebeplerini sunacaktır. Niyetlerimizin ve hislerimizin farkında olup onları birbirinden ayırmayı öğrendiğimizde fizikî açlık sandığımız yeme dürtüsü ile başa çıkabiliriz. Vakitle açlığın bizden bir his olduğunu, ondan korkmamamız gerektiği ve ona tahammül edeceğimiz süreyi artırma gücümüzün içimizde olduğunu anlayabilirsiniz. Tahminen de gereksiniminiz olan bir dilim pasta yerine sevgi, bir tabak makarna yerine inançta hissetmek, bir paket cips yerine özgüvendir…