“Dertsiz düğün” denilen sünnet düğünü nü organize eden tek bir aile vardır. Öteki düğün
dillendirilmese de biraz “dertli ve acılıdır. İki apayrı kültürden gelen ailenin bir ortaya gelip, hısım
olması çok kolay değildir.
En evvelden köy düğünlerinde, bahçeye kurulan kazanlarda, keşkek, çorba, et, pilav, hoşaf köyün ileri
gelen kadınlarınca pişirilir. “Uzaktan güzel gelen davulun sesi” kız konutunun canını yakar. Çok küçük yaşta
evlendirilen kız çocuğu “ele karışırdı, kedere karışılırdı” şimdikilerdeki takı merasiminin yerinde “bu
halasından, bu kaynanasından diyerek atkı merasimi vardı.” Açık havada bir ağaçtan, konutun bir direğine
bağlanmış urgan ipin üzerine gelen ikramlık kumaşlar ve eşyalar asılır, merasim bitince bir çarşafla
bohçalanır, damat konutuna taşınırdı. Gelin damat ortaya çıkınca takı merasiminin yanında gelinin damat
üzerine para da takılırdı birinci çocukluk anılarım bunlar. Düğüne davetsiz simit gazoz satanlar gelirdi.
Davetiye yerine de “oku” diye isimlendirilen şeker dağıtılır, düğün vakti ağızdan söylenirdi. Yemekli
eğlenceli düğünler 3 gün sürer “gelin alma merasimi” ile biterdi.
Yarım yüzyıllık ömrümde hayatın her alanında ki değişiklikler üzere evlilik biçimleri de değişti. Kimi
kırda, kimi teknede, kimi kapalı düğün salonunda, kimi devletin nikah dairesinde, kimi sualtında, kimi
de uçan balonda evleniyor. Amaa üstte ki köy düğününde kurulduğu üzere mezara kadar evlilikler
yok.
Eskiden aileler müzakere eder, mutabık kalırlardı, kelamlı kelamsız muahedeler kurulurdu ve aileler hısım-
akraba olurdu. Kendini akıllı zanneden insanoğlu pek çok kere saçmalar da çok yıllar sonra pişman
olur bazen, işte bu türlü durumlarda, onayı alınmış geniş aile duruma müdahil olur, incir çekirdeğini
doldurmayacak kadar küçük sebeplerle aileler parçalanmaz ve çocuklar öksüz kalmazdı.
Eski merasimlerle gelin edilen öteki kapıya yollanan kız çocuğu, anne olduktan sonra kelam sahibi olarak,
kaynana olduktan sonra “aile reisi” olarak geçmişin acısını çıkartırdı.
Şimdi ise özgür, güçlü, çalışan cumhuriyet kızımız “hayat müşterektir” diyerek, her türlü masrafı
bölüşerek evlenir. İsimleri “ucuz gelin” olur.
Milyon yıldır oluşmuş evlenme kültürü, düğünler ve masraf paylaşımı da, son 50 yılda süratle değişime
uğradı ve kaygılı düğünlerdeki hengame oranı arttı.
Nişan ve evlilik hazırlıkları yeterlice bireyselleşip kültürden kopunca, yada kültürler ortası büyük farklılıklar
sebebi ile hengameler arttı. Gençlerin birbirini bulduğu durumlarda, ailelerin birbirlerini onaylamadıkları
hallerde ise gençlerin ruhsal yükü uygunca arttı. Birbirlerini ikna etmeleri yanında, ailelerini de muhakkak bir
noktada birleştirmeye çalışmaları onları yordu, ayrılma oranları arttı.
Eş terapilerinde görürüz ki hengamenin başlangıcı düğüne bilhassa gelinliğe dayanır. Sonra takılar sonra
düğün yapılan yerin seçimi ile devam eder,gider. Geniş aileleri bir ortaya getiren, vefattan evvelki en
iyi sebep düğünlerin memnunluğu bir hiç uğruna feda edilir. Tahlil yeniden büyüklere düşüyor, gençlerde
“her şeyi yalnızca ben bilirim, ben şu okulu derece ile bitirdim” derlerse şayet yanılırlar.
