Günlük hayatın yorgunluğu deyip geçtiğim vakitlerde, meskenin içinde bir yerden bir yere gitme isteğimi kaybeder oldum. Evvelce iş yapmak güç gelmezken artık iş yapmaktan korkar oldum. Banyo bile yapmak istemiyorum. Her sabah karanlığa uyanıyorum. Geceleri uyuyamamış olmanın verdiği huzursuzlukla çocuklarıma karşı sabrım günden güne tükeniyor. Onlarla gerektiği üzere ilgilenemeyince de kendimi yetersiz ve bedelsiz hissediyorum. Aynada gördüğüm yüz solgun, gözlerinin etrafı kararmış, mutsuz ve umutsuz…
Umudumu ne vakit kaybettim, biri hatırlatabilir mi? Hatta daha evvel yapmaktan zevk aldığım şeyler neydi? Hatırlayamıyorum… Çok şeyi unutuyorum bir müddettir. Birkaç gün evvel trafikte kaza yaptım tekrar. Dikkatsizce davranıyorum. Gülmediğimi söylüyor eşim ve arkadaşlarım. Evvelce bunun süreksiz bir durum olabileceğini düşünürlerken artık endişelenmeye başladıklarını görüyorum. Kendim çözebileceğimi, tahminen bir tatile gereksinimim olabileceğini söylediler lakin tatile çıkmak benim için o kadar sıkıntı ki. Yorgun hissediyorum, canım istemiyor. Kimseye söylemedim fakat hayat anlamsız geliyor bugünlerde. Vefat fikri hiç olmadığı kadar yakın duruyor…
“Depresyon” sözüne çoğumuz aşinayız. Bazen yakınlarımıza kızıp “beni depresyona sokuyorsun” diyoruz, kimi vakitlerde ise ümitsizliğe düştüğümüzde “depresyondayım” diyoruz. Peki nedir depresyon hastalığı? Depresyonu fark edebilmek için hangi belirtilere rastlamak gerekiyor? Bu sık görülen psikiyatrik rahatsızlığın seyrinde en bariz fark edilen nokta kişinin ömürden eskisi üzere zevk almadığı ve daha evvel yapmaktan hoşlandığı etkinliklere karşı istek ve ilgi kaybının olduğudur.
Depresif hastaların uyku nizamları bozulmuştur. Geceleri uyumakta zorlanabilir ya da gün uzunluğu uyku hali yaşayabilirler. Uyku ile bir arada iştah tertipleri de bozulur. Kısa bir müddet içerisinde bariz kilo verebilir ya da alabilirler. Güçleri azalır, evvelden rahat ve zorlanmadan yapabilecekleri rastgele bir iş yük üzere gelmeye başlar. Dikkat dağınıklığı yaşayıp, unutkan olmaktan şikâyet edebilirler. Bazen unutkanlıkları o denli artabilir ki, hasta ve yakınları bu unutkanlık nedeniyle sorun yaşayıp kaygılanabilirler. Hastaların niyet ve hislerinde karamsarlık, mutsuzluk, ümitsizlik, değersizlik, suçluluk hakimdir. Dünya anlamsız bir yer haline gelir. Kişinin kendine bakımı azalmıştır. Depresyonu olan hastayla, üzerinde özensiz kıyafetler ve günlerce banyo yapmamış halde karşılaşabilirsiniz. Değerli noktalardan biri gelecekle ilgili beklentilerinin kalmamış olmasıdır. Bu noktadan sonra hastada mevt fikirleri başlayabilir. Tüm bunların sonucunda ise kişi aile, iş ve toplumsal hayatını sürdüremez duruma gelir. Her insanın karşılaştığı, sevilen bir varlığın kaybı sonrasında yaşanan yas tepkisi ya da hüzünlenme üzere durumlardan depresyonun ayırt edilmesi gerekir. Zira bu durumlardan farklı olarak depresyon hastalığında özgüven kaybı, gelecekle ilgili ümitsizlik üzere hisler vardır. Tüm dünyada yeti yitimi yapan hastalıkların başında “depresyon” hastalığı gelmektedir. Sık görülen bu hastalığın tedavisi için geç kalınmamalıdır. Depresyon hastalığı tanısı koyulduğunda şayet ki sadece psikoterapi tedavi için kâfi değilse antidepresan kullanımının hayat kurtarıcı olduğunu unutmamak gerekir. Tedavi için başvuran hastalarda fark ettiğim nokta antidepresan kullanımına karşı direncin olduğu… Bu durum doktorların tedavi yolunu zorlaştırmakta ve hastaya uygun müdahalenin yapılmasını engellemektedir. Mevcut depresif atak tedavi edilmezse bir sonraki depresif atağın gelişinin kolaylaştığını unutmayalım. Tedaviye açık olalım, gelecekle ilgili
amaçlarımızı ve yaşama sevincimizi kaybetmeyelim…
