İçinde bulunduğum kalabalığa karşın yalnız hissettiğimi fark etmek, insanlara güvenemediğimi fark etmek, boş geçen zamanlardaki huzursuzluğumu fark etmek, her şey yolunda gidiyormuş üzere dışarıdan görünürken umudumu nasıl da kaybettiğimi fark etmek… Tüm bu hislerle alkol alarak başa çıkmaya çalıştığım her gecenin sabahında hiçbir şeyin değişmemiş olduğunu görmekse en acı olanıydı. Ailem ve arkadaşlarım yanımdaydı evet ancak bir yerde sorun vardı.Yalnızlık duygusu yakamı bırakmıyordu. Umut etmek istiyordum, her yolu deniyordum lakin vardığım yer daima birebir nokta oluyordu. Bir yıllık münasebetimiz boyunca bana şiddet gösteren sevgilimden zar güç ayrıldıktan sonra başladı tüm farkındalığım.
Elindeki telefonu başıma fırlatırken babamdan korkuyordum sanki. Yedi yaşında bir çocuktum o vakitler. Babam kolay öfkelenen, bana ve anneme şiddet uygulayan bir adamdı. Kaç kere annemi ondan müdafaaya çalışırken dayak yediğimi hatırlamıyorum. Ne vakit nasıl öfkeleneceği aşikâr olmaz, hasebiyle elinden kaçıp kurtulmak mümkün olmazdı. Meğer daha küçücüktüm. Gücüm yetmezdi ona karşı koymaya. Ondaki bu öfkeye ve saldırganlığa nasıl sebep olabilmiştim anlamaya çalışırken kendimi suçladım. Sevilmeye paha olmadığımı söyledi çocuk aklım. Hislerimse onay verdi. Artık bu hislerin izini mühlet süre geldiğim yerde pek de keyifli olmadığımı, alkolün beni yalnızca avuttuğunu biliyorum.
Erken çocukluk çağı tecrübeleri ile dünyanın nasıl bir yer olduğuna karar verip, kendimizle ilgili birtakım inançlar ediniriz. Çocukluk çağı travması kelam konusu ise, ebeveyn, bakım veren ya da etrafındaki öteki yetişkinler tarafından çocuk; duygusal, fizikî yahut zihinsel gelişimini engelleyecek travmatik tecrübeye maruz bırakılmıştır. Bu periyotta travmatik hayat olayları ile karşılaşmak çocuğun dünyaya olan inancını temelden sarsıp, dünyanın adaletsiz bir yer ve manadan mahrum olduğu fikrine kapılmasına neden olabilir. Erken periyotta benimsenilen bu inançsız bağlanma biçimi çocuğun hayatının ilerleyen devirlerinde fizikî ve ruh sıhhatini bozucu sebeplere neden olur.
Fiziksel, duygusal, cinsel istismar ve ihmal çocukluk çağı travmatik yaşantıları ortasında yer almaktadır. Tüm dünyada ve ülkemizde maalesef istismar ve ihmal kurbanı olan çocuklar, bu travmatik yaşantıların izlerini yetişkinliğe götürmekte ve hatta hayatlarını kaybedebilmektedirler. Çocukluk çağı olumsuz ömür tecrübeleri sebebi ile meydana gelebilecek psikiyatrik bozukluklar ortasında depresyon, tasa bozuklukları, disosiyatif bozukluklar, alkol ve unsur kullanım bozuklukları, kişilik bozuklukları, travma sonrası gerilim bozukluğu, obsesif kompulsif bozukluk üzere rahatsızlıklar bulunmaktadır. Yüksek intihar eğilimi, kendine ziyan verici davranışlar görülebilmektedir. Travmaya maruz kalan çocuk, travmadan kendini sorumlu tutabilmekte ve suçluluk, değersizlik, kusurluluk, ümitsizlik üzere hisler edinip bu hisleri yetişkinliğine taşıyabilmektedir. Sonucunda ise hislerini tanımakta ve tabir edebilmekte, olumsuz yaşantıların sözel tabirinde zorlanan bireyler yetişebilmektedir. Ayrıyeten fibromiyalji, cinsel yolla bulaşan hastalıklar, kronik akciğer hastalıkları ve merkezi hudut sistemi hastalıkları üzere psikiyatri dışı rahatsızlıklara da sebep olabilmektedir. Sağlıklı bir toplum gelişiminin bireylerin erken ömür tecrübelerinin ne kadar sağlıklı olduğundan geçtiği aşikardır. Çocukların temel itimat, şefkat, sevgi, benlik hürmeti üzere güçlü hislere gereksinimleri olduğunu ve onların da birey olduklarını fark edelim. İhmal ve istismara uğramış bireylerin en güçlü güzelleşme yollarının, çocukluklarında maruz kaldıkları travmatik tecrübeleri kendi çocukların yaşatmamaları olacağını ve asıl güzelleşmenin bu noktada başlayacağını unutmayalım. İstismar ve ihmalin karşısında duralım.
