Yrd. Doç. Dr. Onur Okan Demirci, ses, hece ve sözcüklerin tekrarı, uzatılması ve konuşmanın akışını kesen duraklamalar halinde görülen konuşma bozukluğunun, bozukluğun şiddetinin kişinin içinde bulunduğu duruma nazaran değiştiğini söz ederek, “Sınav, dehşet, tasa oluşturan ortamlar, çekinilen şahıslarla konuşma mecburiliği durumlarında ortaya çıkar. Çocukların 2 ila 3,5 yaşlar ortasında kekelemesi olağandır. Bu durum kendini söz etmede söz darağacındaki yetersizlikten kaynaklanır” dedi.
Kekemeliğin hangi durumlarda görülebileceği hakkında bilgi veren Demirci, “Sıkıntı oluşturan durumlarda. Ailenin öteki bireylerinde kekemelik varsa. Dehşet yaratan durumlarda (köpek havlaması, doktora gitme, hastaneye yatma, bir yere kapatma, dövme gibi). Baskılı tuvalet eğitimi. Çocuğun kendi ihtiyaçlarını bağımsızca karşılamasına müsaade vermeme durumunda. Arkadaş seçimine karışıldığında. Hoş konuşma konusunda uyarıldığında. Yaşının üzerinde düzenlilik ve olgunluk beklendiğinde. Çok eleştirildiğinde.
Ailenin yaklaşımı nasıl olmalıdır?
Çocuğun konuşmasının sık sık düzeltilmemesi. Çocuğa kekeleyecek konusunun hissettirilmemesi. İlgi ve sevgi gösterilmesi ve bunun çok olmaması. Düzgün, kibar, “efendim” li, “lütfen” li konuşmasının istenilmemesi. Çok kuralcı ve kontrolcü tavrın gevşetilmesi. Çocukta yetersizlik duygusu gelişmesinin önlenmesi (alay etme, utandırma). Çocuğun konuşması üzerinde odaklanılmaması. Çocuğun vakit zaman sevdiği akrabalarının yanına gitmesine müsaade verilmesi. Çocuğun beslenme ve uykusuna dikkat edilmesi. Çocuk okula gidiyor ise öğretmeni ile bu pozisyonda işbirliği yapılması” halinde konuştu.
