Uzun vadeli bir bağlantıyı yürütebilmek güç iştir,çünkü bireyselikle (ben) birliktelik (biz) ortasında ince bir istikrar kurmayı gerektirir.Bir taraftan,ayrı ve bağımsız bireyler olmak isteriz;diğer taraftan ,başka biriyle yakınlık ve irtibat,ya da bir aile yahut kümeye ilişkin olma duygusu peşinde koşarız.Çift ,iki istikametten birinde dengeyi yitirdiğinde ,sorun doğar.
İlişkide gereğince biz yoksa duygusal boşanma olabilir.İki insan ,kişisel his ya da tecrübelerin paylaşılmadığı,boş kabuğa dönüşmüş bir evliliğin içinde,birbirlerinden soyutlanıp yalnız kalırlar.İlişkide arbede tahminen az yaşanır,ama yakınlık da o derece azdır.
İlişkide gereğince “ben ” yoksa kendi kimliğimizi ve hayatımız üzerindeki kendi kontrol ve sorumluluğumuzu yitiririz. Güç,diğer kişi için var olmaya ve öbür kişinin farklı düşünüp davranmasını sağlamaya harcanır.Kendi sorumluluğunu üstlenmek yerine , öbür kişinin duygusal refahının sorumluluğunu üstlenme eğiliminde olur ve kendimizinkinden de başka kişiyi sorumlu tutarız.Bu biçimde bağlantılarda bir taraf oburunun söylediklerine ve davranışlarına çok reaksiyon gösterebilir,çok fazla hengame ve suçlama yaşanabilir.
Aşırı birlikteliğin bir başka sonucu da itaatkar bir eşin hâkim eşin gerçekliğini kabul etmesi nedeniyle açık tartışmaların yaşanmadığı eşlerin güya birebir beyni ve bedeni paylaşıyormuş üzere davrandıkları kelamda uyumlu bizdir.İki insanın tek bir beşere dönüşmesi bizi savunmasız bir pozisyona düşürebilir,ayrılık durumlarında ruhsal yada fizikî vefata benzeri hislerin yaşanmasına neden olabilir.Bu değerli bağ bittiğinde elimizde tutunacak bir benlik kalmaz.
Hepimizin ,birbirini besleyip birbirine mana katan birer “ben” ve “biz” e gereksinimimiz var.Bu iki güç ortasındaki istikrar tüm çiftlerde daima hareket halindedir.Çiftlerin farkında olamadan koydukları yaygın tahlil bayanın birliktelik erkeğinde ayrılık isteğini söz etmeleridir.Ben ve biz olma ortasındaki istikrar sağlıklı bir bağın temel noktasıdır.