BOŞANMA VE ÇOCUĞUNUZ

Boşanma, hiç kuşkusuz çocukların başına gelebilecek en sarsıcı olaylardan birisi ve potansiyel olarak onların gelişimlerini önemli bir biçimde etkileyecek bir dizi değişikliği de beraberinde getirir. Değerli olan anne ve babanın evliliklerinin sona ermesini nasıl karşıladıklarıdır. Boşanmadan sonra hayatlarını ve bağlarını nasıl sürdürdükleri ve çocukları ile ilgilenmeye devam etmeleridir. Boşanma; anne ve babanın karşılaştığı kendisi içinde en büyük problemlerden birisi, kendileri güç bir periyot yaşarken, çocuklarına daha fazla ilgi göstermek ve dengeli olabilmeye ihtimam göstermeleri gerekmektedir. Bu şahıslar güçlerinin birçoklarını kendilerini yiyip bitiren problemleri ile başa çıkmak için harcarlar ve çocuklara pek bir şey kalmaz. Şayet ailede fizikî, duygusal, uyuşturucu kaynaklı istismar kelam konusu ise durum daha zordur, zira bu ailelerin çocukları zati anne ve babalarından bir müddettir yeteri kadar ilgi görmemiş durumdadır. Lakin itimat ve kararlılıkla bu cins sıkıntıların üstesinden gelebilirsiniz, vakit zaman zorlansanız ve yalnız hissetseniz bile çocuklarınızın geleceğini düşünmeniz çok kıymetlidir. Çocuklarınızın boşanmanıza ahenk sağlamasına yardım etmek için atacağınız birinci adım yapmanız gereken şeylerin şuuruna varmaktır.
Çocuklarınızın öteki ebeveyn ile memnun ve sıcak bir alaka sürdürmek için cesaretlendirmek ve bunun için elinizden geleni yapmak.
Eski eşinizle alakayı mümkün olduğu kadar meselesiz sürdürmek. Bu mümkün değilse, meseleleri çocuklara yansıtmamak.
Çocuklarla ilgili mevzularda eski eşinizle işbirliği yapmak
Hayatlarındaki birinci derecede yakınlarından ve uzmanlardan yardım ve rehberlik istemeleri için çocuklarınıza yardım etmek
Günümüzde yalnızca ülkemizde değil, tüm dünyada boşanma oranı süratle artmaktadır.
Ne yazıkki ferdî gelişme ve hayata dair seçeneklerin artması ismine ödediğimiz bedellerden biri klasik ailenin çöküşü ve boşanmanın çok çeşitli sonuçlarıdır.
Bugünde çocukların daha az ziyan verici hallerde birbirine düşman eski eşler tarafından kullanıldığı söylenebilir. Bu düşmanlık bazen eşlerin kendilerinden kaynaklanmaktadır. O denli ya da bu türlü, anne baba ortasındaki çekişmenin kurbanı olan çocuklar bazen ailenin çamaşır makinesi yada kurutucusundan farklı bir muamele görmemektedirler. Çocukları kim alacak anne mi, baba mı? Boşanmayı karşı tarafın istediği durumlarda, eşler karşı tarafın önüne istatistiklerin koyarak karşı taraftan suçluluk duygusu uyandırıp, fikrini değiştirmeyi deneyebilirler. Yalnızca çocukların güzelliği için bir ortada bulanmanın çok ender işe yaradığı görülmektedir. Kasıtlı sessiz kalmalardan, daima bağırış çağırışlardan, fizikî şiddet göstermeye kadar çeşitli uyuşmazlık görünümlerine şahit olmuş çocuklar, boşanmış aile çocuklarından daha uyumsuz olabilirler. Boşanmakta olan çiftlerin birbirlerini kelamla yahut şiddet kullanarak taciz etmesi epey yaygındır. Boşanmaların nerede ise yarısının bir dereceye kadar fizikî şiddet içerdiği iddia edilmektedir. Bu üzere durumlarda çocuklar, ayrılığı ya da boşanmayı hengameden bir kurtuluş yolu ya da meskenlerinin inançlı ve sıcak bir yuvaya dönüşmesi için bir talih olarak görebilirler. Boşanmış anne ve babalara sahip olmak ya da boşanmış bir ailenin üyesi olmak kendi başına zaralı değildir. Kıymetli olan aile üyeleri ortasındaki münasebetlerin ve aile hayatının kalitesidir. Bu, her olayda boşanmanın yanlışsız karşılık olduğu biçiminde yorumlanmamalıdır. Beşerler bir evlilik danışmanına ya da terapiste başvurmak yerine boşanmayı tercih edebilmektedirler. Bunun nedenini bir bağlantıyı doyurucu halde sürdürmek için uğraş göstermeleri gerektiğini inanmamalarıdır. Her kişinin durumu ona özel kuralların ışığı altında incelenmelidir. Bunun için özel eğitim almış profesyonel uzmanlardan yardım alınmalıdır. Hakim karşısına geçmeden evvel, doktor karşısına geçiniz. Gaye boşanmanın çocuklar üzerindeki tesirini en aza indirmek olmalıdır. Birçoklarının arkadaşlarından en az birisinin anne ve babası boşanmıştır, anne ve babalarınında bir gün boşanacağı kaygısını taşımaktadırlar. Bu çocukların hayatında çok kuvvetli bir dehşettir. Onların kimlik ve güvenlik hislerini etkilemektedir. Bilhassa fizikî şiddet ve alkolizmin bulunduğu ailelerde çocuklar farkında olmadan anne ve babalarının ruhsal durumlarını okurlar. Kızgın ya da mutsuz ebeveyne yaklaşmak için en gerçek vakti çeşitli detaylardan yola çıkarak bulabilirler. Diğerlerinden bir darbe yememeyi ve azar işitmemeyi bile becereceğim diye uğraşırken içe kapanabilir. Yersiz kaygılarına esir olabilir.
Olay patladığı vakit ki bu birden fazla kere anne ya da babanın konuttan ayrılması ile kanıtlanır. Hayatlarının başından itibaren çocuk onlara bakan şahıslara, ki bunlar çoklukla anne ve babalarıdır, bağlanırlar. Bu sağlıklı gelişimin işaretidir. İtimat veren bağlılıklar ve onların kurulmasını sağlayan sevgi dolu fizikî temaslar olmadan çocuklar olağan bir formda olgunlaşamazlar. Bundan mahrum kalan çocuklar büyüdüklerinde kendilerini inançsız hissederler. Emin olamazlar ve öbür beşerlerle alaka kurmaktada zorlanırlar. Bir dizi davranış ve kişilik sorunu yaşamaları büyük bir olasılıktır. Birisi konuttan yahut aileden ayrıldığında çocukların varolma ve hayatta kalmalarını sağlayan itimat hisleri sarsılır. Anne ve babanın artık bir ortada olamayacakları gerçeği meskenlerinin altındaki toprağın bir sarsıntıyla yarılması kadar dehşetli bir felakettir ve mutsuz hissederler, olanları protesto ederler, içlerine kapanır ve üzülürler, ayrıyeten neşesizdirler, kilo kaybederler yahut büyümezler, uyku sorunu yaşarlar. Yetişkinlerle ilgi kurmaya çabalarken çok fazla talepte bulunabilirler. Çocuğun aileyi terketmiş ebeveyni özlemesi doğaldır. Onun çok sık ve sistemli görüyor olması bile çocuğu tatmin etmez ve keyifli kılmaz, ebevynin ayrılmış olması çocukların bağlılık hislerini yok etmez. “Çünkü yetişkin olan bizleriz ve temel biz onlara bakmak zorundayız” demelidir ebeveyn. Çocukların iki ebeveyne de muhtaçlıkları vardır. Boşanmış ailelerin çocuklarının birçok anneleri ile yaşar. Velayetleri annede olan çocukların %50’si son bir yılda babalarını görememiştir. Lakin %16,4’ü babalarını haftada bir kere yahut daha fazla görebilmiştir. Yalnızca %13’ü annelerini son bir yılda görememiştir ve %31’i annelerini haftada bir kere yada nizamlı olarak görebilmiştir. Annemizi ve babamızı tekrar görebilecek miyiz? Sorusu çocukların zihninde daima mevcuttur. Bu soruyu genelde okul öncesi çağındaki çocuklar sormaktadır. Çocuklara ayrılan ebeveynin istedikleri vakit görebilecekleri ya da arayabilecekleri (eğer kurallar uygunsa) söylenmelidir. Ne olursa olsun boşanma çocuğu olumsuz tarafta tesirler ve profesyonel yardım alınarak, boşanmanın çocuk üzerindeki tesirleri denetim altına alınmalıdır.
Çocuklar için her iki ebeveyn gereksinimi vardır ve yeri doldurulamaz.
Cinsellik dışı yollarla bir erkeğin ilgisini çekme antrenmanını babalarıyla yapamadıkları için babasız büyüyen kızlar, yaşlarına nazaran erken uyanırlar. Bir atasözünü ben değiştirdim “kızını sevmeyen dizini döver”. Babaları tarafından ihmal edilen kız çocukları memnunluğu; öbür erkekleri keyifli etmekle ölçmeleri çok üzücüdür.
Çocukların boşanmaya ahengi, annenin GERİLİMLE BAŞETME MAHARETİNE bağlıdır (Stresle başetme hünerleri kısmına bakınız). Eşini boşayan bireylerin geride enkaz bırakmamaları lazım, evlenme üzere boşanmada da ONUR ve SAYGI! korunmalıdır ki çocuklara ziyan minimuma insin.
Evlilik bitmesi ile “dünyanın sonu gelmez” deyip serin kanlı olunarak çocuğunuza kısa cümlelerle gerçek bilgilendirinki o başında kendisini suçlayan senaryolar yazmasın.
Örneğin; arkadaşımın babası ölmüş bir çocuk, babası konutu habersiz terkettiğinde sanki babamıda otomobil çarptı mı, korkusu ile günlerce uyuyamayıp üzgün olan annesinede soramamıştı.
Çocuğa anne babsını göreceği bilgisi verilmeli ve kendi geleceğine yönelik bilgi verilmelidir.
Sıkıntılı ebeveynin meskene döneceği beklentisine çocuğunuzu sokmayınız. Problemli ebeveynin meskeni istediği vakit kullanacağı otel haline sokmayınız.
Her iki ebeveynin çocuğu sevdiği, bakmaya devam edecekleri, hangi yaşta olursa olsun çocuklara ısrarla söylenmelidir.
En yeterli koşullarda bile geriye kalanlar üzülecektir; gitmeden çocuklara iki üç hafta vakit tanınmalıdır. Çocuklara soru sormaları ve telaşlarını lisana getirmeleri için vakit tanınmalıdır.