BOŞANMA VE ÇOCUĞUNUZ

Boşanma, hiç kuşkusuz çocukların başına gelebilecek en sarsıcı olaylardan birisi ve potansiyel olarak onların gelişimlerini önemli bir biçimde etkileyecek bir dizi değişikliği de beraberinde getirir. Kıymetli olan anne ve babanın evliliklerinin sona ermesini nasıl karşıladıklarıdır. Boşanmadan sonra hayatlarını ve münasebetlerini nasıl sürdürdükleri ve çocukları ile ilgilenmeye devam etmeleridir. Boşanma; anne ve babanın karşılaştığı kendisi içinde en büyük sıkıntılardan birisi, kendileri sıkıntı bir devir yaşarken, çocuklarına daha fazla ilgi göstermek ve dengeli olabilmeye itina göstermeleri gerekmektedir. Bu şahıslar güçlerinin birçoklarını kendilerini yiyip bitiren sıkıntıları ile başa çıkmak için harcarlar ve çocuklara pek bir şey kalmaz. Şayet ailede fizikî, duygusal, uyuşturucu kaynaklı istismar kelam konusu ise durum daha zordur, zira bu ailelerin çocukları aslında anne ve babalarından bir müddettir yeteri kadar ilgi görmemiş durumdadır. Fakat itimat ve kararlılıkla bu cins meselelerin üstesinden gelebilirsiniz, vakit zaman zorlansanız ve yalnız hissetseniz bile çocuklarınızın geleceğini düşünmeniz çok kıymetlidir. Çocuklarınızın boşanmanıza ahenk sağlamasına yardım etmek için atacağınız birinci adım yapmanız gereken şeylerin şuuruna varmaktır.
Çocuklarınızın başka ebeveyn ile keyifli ve sıcak bir bağ sürdürmek için cesaretlendirmek ve bunun için elinizden geleni yapmak.
Eski eşinizle ilgiyi mümkün olduğu kadar problemsiz sürdürmek. Bu mümkün değilse, sıkıntıları çocuklara yansıtmamak.
Çocuklarla ilgili hususlarda eski eşinizle işbirliği yapmak
Hayatlarındaki birinci derecede yakınlarından ve uzmanlardan yardım ve rehberlik istemeleri için çocuklarınıza yardım etmek
Günümüzde yalnızca ülkemizde değil, tüm dünyada boşanma oranı süratle artmaktadır.
Ne yazıkki ferdî gelişme ve hayata dair seçeneklerin artması ismine ödediğimiz bedellerden biri klâsik ailenin çöküşü ve boşanmanın çok çeşitli sonuçlarıdır.
Bugünde çocukların daha az ziyan verici formlarda birbirine düşman eski eşler tarafından kullanıldığı söylenebilir. Bu düşmanlık bazen eşlerin kendilerinden kaynaklanmaktadır. O denli ya da bu türlü, anne baba ortasındaki çekişmenin kurbanı olan çocuklar bazen ailenin çamaşır makinesi yada kurutucusundan farklı bir muamele görmemektedirler. Çocukları kim alacak anne mi, baba mı? Boşanmayı karşı tarafın istediği durumlarda, eşler karşı tarafın önüne istatistiklerin koyarak karşı taraftan suçluluk duygusu uyandırıp, fikrini değiştirmeyi deneyebilirler. Yalnızca çocukların yeterliliği için bir ortada bulanmanın çok az işe yaradığı görülmektedir. Kasıtlı sessiz kalmalardan, daima bağırış çağırışlardan, fizikî şiddet göstermeye kadar çeşitli uyuşmazlık görüntülerine şahit olmuş çocuklar, boşanmış aile çocuklarından daha uyumsuz olabilirler. Boşanmakta olan çiftlerin birbirlerini kelamla yahut şiddet kullanarak taciz etmesi hayli yaygındır. Boşanmaların nerede ise yarısının bir dereceye kadar fizikî şiddet içerdiği kestirim edilmektedir. Bu üzere durumlarda çocuklar, ayrılığı ya da boşanmayı hengameden bir kurtuluş yolu ya da meskenlerinin inançlı ve sıcak bir yuvaya dönüşmesi için bir baht olarak görebilirler. Boşanmış anne ve babalara sahip olmak ya da boşanmış bir ailenin üyesi olmak kendi başına zaralı değildir. Kıymetli olan aile üyeleri ortasındaki alakaların ve aile hayatının kalitesidir. Bu, her olayda boşanmanın yanlışsız karşılık olduğu formunda yorumlanmamalıdır. Beşerler bir evlilik danışmanına ya da terapiste başvurmak yerine boşanmayı tercih edebilmektedirler. Bunun nedenini bir bağlantıyı doyurucu biçimde sürdürmek için gayret göstermeleri gerektiğini inanmamalarıdır. Her kişinin durumu ona özel kuralların ışığı altında incelenmelidir. Bunun için özel eğitim almış profesyonel uzmanlardan yardım alınmalıdır. Hakim karşısına geçmeden evvel, doktor karşısına geçiniz. Gaye boşanmanın çocuklar üzerindeki tesirini en aza indirmek olmalıdır. Birçoklarının arkadaşlarından en az birisinin anne ve babası boşanmıştır, anne ve babalarınında bir gün boşanacağı tasasını taşımaktadırlar. Bu çocukların hayatında çok kuvvetli bir endişedir. Onların kimlik ve güvenlik hislerini etkilemektedir. Bilhassa fizikî şiddet ve alkolizmin bulunduğu ailelerde çocuklar farkında olmadan anne ve babalarının ruhsal durumlarını okurlar. Kızgın ya da mutsuz ebeveyne yaklaşmak için en hakikat vakti çeşitli detaylardan yola çıkarak bulabilirler. Diğerlerinden bir darbe yememeyi ve azar işitmemeyi bile becereceğim diye uğraşırken içe kapanabilir. Yersiz kaygılarına esir olabilir.
Olay patladığı vakit ki bu birden fazla defa anne ya da babanın meskenden ayrılması ile kanıtlanır. Hayatlarının başından itibaren çocuk onlara bakan bireylere, ki bunlar çoklukla anne ve babalarıdır, bağlanırlar. Bu sağlıklı gelişimin işaretidir. İnanç veren bağlılıklar ve onların kurulmasını sağlayan sevgi dolu fizikî temaslar olmadan çocuklar olağan bir formda olgunlaşamazlar. Bundan mahrum kalan çocuklar büyüdüklerinde kendilerini inançsız hissederler. Emin olamazlar ve öbür beşerlerle bağlantı kurmaktada zorlanırlar. Bir dizi davranış ve kişilik sorunu yaşamaları büyük bir olasılıktır. Birisi meskenden yahut aileden ayrıldığında çocukların varolma ve hayatta kalmalarını sağlayan itimat hisleri sarsılır. Anne ve babanın artık bir ortada olamayacakları gerçeği konutlarının altındaki toprağın bir zelzeleyle yarılması kadar fecî bir felakettir ve mutsuz hissederler, olanları protesto ederler, içlerine kapanır ve üzülürler, ayrıyeten neşesizdirler, kilo kaybederler yahut büyümezler, uyku sorunu yaşarlar. Yetişkinlerle münasebet kurmaya çabalarken çok fazla talepte bulunabilirler. Çocuğun aileyi terketmiş ebeveyni özlemesi doğaldır. Onun çok sık ve tertipli görüyor olması bile çocuğu tatmin etmez ve memnun kılmaz, ebevynin ayrılmış olması çocukların bağlılık hislerini yok etmez. “Çünkü yetişkin olan bizleriz ve temel biz onlara bakmak zorundayız” demelidir ebeveyn. Çocukların iki ebeveyne de muhtaçlıkları vardır. Boşanmış ailelerin çocuklarının birçok anneleri ile yaşar. Velayetleri annede olan çocukların %50’si son bir yılda babalarını görememiştir. Lakin %16,4’ü babalarını haftada bir defa yahut daha fazla görebilmiştir. Yalnızca %13’ü annelerini son bir yılda görememiştir ve %31’i annelerini haftada bir defa yada tertipli olarak görebilmiştir. Annemizi ve babamızı tekrar görebilecek miyiz? Sorusu çocukların zihninde daima mevcuttur. Bu soruyu genelde okul öncesi çağındaki çocuklar sormaktadır. Çocuklara ayrılan ebeveynin istedikleri vakit görebilecekleri ya da arayabilecekleri (eğer koşullar uygunsa) söylenmelidir. Ne olursa olsun boşanma çocuğu olumsuz tarafta tesirler ve profesyonel yardım alınarak, boşanmanın çocuk üzerindeki tesirleri denetim altına alınmalıdır.
Çocuklar için her iki ebeveyn muhtaçlığı vardır ve yeri doldurulamaz.
Cinsellik dışı yollarla bir erkeğin ilgisini çekme idmanını babalarıyla yapamadıkları için babasız büyüyen kızlar, yaşlarına nazaran erken uyanırlar. Bir atasözünü ben değiştirdim “kızını sevmeyen dizini döver”. Babaları tarafından ihmal edilen kız çocukları memnunluğu; başka erkekleri keyifli etmekle ölçmeleri çok üzücüdür.
Çocukların boşanmaya ahengi, annenin GERİLİMLE BAŞETME MARİFETİNE bağlıdır (Stresle başetme maharetleri kısmına bakınız). Eşini boşayan bireylerin geride enkaz bırakmamaları lazım, evlenme üzere boşanmada da ONUR ve SAYGI! korunmalıdır ki çocuklara ziyan minimuma insin.
Evlilik bitmesi ile “dünyanın sonu gelmez” deyip serin kanlı olunarak çocuğunuza kısa cümlelerle hakikat bilgilendirinki o başında kendisini suçlayan senaryolar yazmasın.
Örneğin; arkadaşımın babası ölmüş bir çocuk, babası konutu habersiz terkettiğinde sanki babamıda otomobil çarptı mı, korkusu ile günlerce uyuyamayıp üzgün olan annesinede soramamıştı.
Çocuğa anne babsını göreceği bilgisi verilmeli ve kendi geleceğine yönelik bilgi verilmelidir.
Problemli ebeveynin meskene döneceği beklentisine çocuğunuzu sokmayınız. Problemli ebeveynin meskeni istediği vakit kullanacağı otel haline sokmayınız.
Her iki ebeveynin çocuğu sevdiği, bakmaya devam edecekleri, hangi yaşta olursa olsun çocuklara ısrarla söylenmelidir.
En düzgün koşullarda bile geriye kalanlar üzülecektir; gitmeden çocuklara iki üç hafta vakit tanınmalıdır. Çocuklara soru sormaları ve kaygılarını lisana getirmeleri için vakit tanınmalıdır.