70 yaşında bir bayanın anıları:
14 yaşında evlenip, meskeninde büyüdüğüm kayınvalidemden üvey evlat muamelesi gördüm daima.
Mememdeki iltihap, cerahat dolup, olduğum yerden kıpırdamayıp, bir lokma ekmeğe uzanamadığım
zaman “b.k ye” deyip gitti gümbür gümbür ahşap tabanı oynatarak. Aşağı inip eşime “verdim yedi”
dedi. Bağda çalışırken, bir kütüğün gerisinde çocuğumu emzirirken beni görememiş olmalı ki; eşimi
şiddetle tembihliyordu “at bu karıyı sana ikili davulla yeni gelin alacağım”. Birinci çocuğum hastalanıp
“doktora götürelim” sözüme “ben 6 adedini hekimle mı büyüttüm” dedi. Hastalığı ilerleyen
çocuğuma artık ne hekim ne ilaç deva olmadı ve son nefesini verdi. Akşamına söylediği kelam “yel esiyor
harman savuralım”
Her ağlayanla ağlayan gözü yaşlı bendeniz,10-15 sene evvel kayınvalide öldüğünde gözümden bir
damla yaş gelmedi. Cenaze ve defin süreçleri esnasından gözümün önünden sinema şeridi üzere yaptıkları
geçmekle bitmedi. Aradım aradım bir güzel anısını bulamadım. Üzülmedim, sevinmedim de..
Bir gelinini bu kadar mutsuz edebilen kayınvalide, kendi de pek memnun olmamıştır hayatta! mutlaka…
