Son devirde konu malum.
Arka geriye aldığımız çocuk mevt haberleri, hepimizi derinden sarsıyor. Bizatihi vefatlar değil, o da çok acı ama…
Akla mantığa eşşek yüküyle uzak, tanımı gayrı mümkün, insan eliyle ölümler…
Burada ‘’insan eliyle’’ tabiri bile hepimizi öfkelendirmeye yetiyor biliyorum, onlar ‘’İNSAN’’ mı ki?’’ diye herkesin öfkeyle homurdandığını duyabiliyorum oturduğum yerden.
Ama şiddet insan işi bir aksiyon değil mi esasen? Hayvanlar âleminde işler bu türlü yürümüyor.
Ülkemizde ne vakit bu hususla ilgili trajik bir tecrübe yaşansa, durum bir anda ülke gündemine yerleşiyor. Hele ki bu ortalar bildik trajedi haberleri o denli üst üste geliyor ki, neredeyse kent ömründe dört duvar ortasına sıkışmışlığın buhranını gereğince yaşamak zorunda kalan, az bi havalar ısınınca park yüzü gören çocuklarımızı en tanıdık yüzlere bile emanet edemez olduk.
Neyin bedelini ödediğinden bihaber, savunmasız, daha insani günahlar işlemeye vakit bulamamışken güya en ağırlarını işlemişçesine dünyada cehennem tadında vahşet layık görülen zavallı çocukların hikayesi bu…
ÇOCUK ŞİDDETİ…
Hepimiz hayatta beklenmedik acılara maruz kaldığımızda, işlediğimiz pek çok kusurun bedelini ödediğimize inandırıyoruz kendimizi. Bu hepimiz için akla yatkın, naçizane bir açıklama üzere.
Ama çocuk dediğin şimdi günah işlemeye aklı kâfi hale gelmemiş bile, epey ağır bir bedel ödüyorsa bunu akla mantığa bürümek mümkün değil. Tahminen de şiddet olayları karşısında bu denli dehşete düşmemizin asıl nedeni bu!!!
Çocuğun uğradığı şiddetten kendisini koruyabilmesi ihtimal dâhilinde değil, yalnızca şiddet uygulayıcısının görece fizikî olarak güçlü olmasından değil, şiddetin aile içinde yahut aileye yakın şahıslar tarafından gerçekleştiriliyor olması nedeniyle en çok.
Bu bazen cinsel hücum halinde, bazen de birilerinin ruhunu sarpa sarmış intikam hislerinin bedelini ödüyor sübyan. Anlamsız yetişkin çekişmelerinin hesabını ödemek onun günahsız vücuduna kalıyor.
Böylesi olaylar yaşandığında, bu suçsuz varlıkların en temel hakkı olan ‘’yaşama hakkı’’nın ellerinden alınması, onlara yönelik gerçekleşen bu dehşetli şiddet içeren hareketler, hepimizde utançtan, öfkeye kadar pek çok karmaşık hissin yaşanmasına neden oluyor. Failin, faillerin en ağır biçimde cezasını bulmasını diliyoruz topyekûn, siyaset bu mevzularda süratlice en caydırıcı tedbirler alsın diyoruz, diliyoruz…
Allah biliyor ya; bu olaylar her yaşandığında benim argoya uzak dilime de küfürler, bu vahim hatası işleyenlere beddualar, belalar okuyan sözler doluşmuyor değil.
Peki tarih niçin tekerrür edip duruyor. Giderek azalmıyor hatta artıyor bu olaylar?
Toplum çocuk şiddeti karşısında failin idam cezasına çarptırılmasına işaret ediyor. Cürüm işlendiğinde, ‘’Cani’’ olarak tanımladığımız insan kılığındaki varlık yakalandığında, ‘’idam’’ bir ceza fonksiyonu görebilir, olabilir ancak bu kâfi mi? Bu meselemizi çözüyor mu?
Hepimiz ‘’yaratık’’ yeryüzünden temizlenince kökleri kuruyacak sanıyoruz. O denli mi hakikaten?
Oysaki; İdam cezasına işaret etmenin toplum vicdanını rahatlatmaktan öte bir faydası olmayabilir, hatta bahse bu biçimde yaklaşmak, sorunun gerçek nedenlerini irdelemeyip, bir biçimde hususun bizi sağlıklı tahlillere ulaştırabilecek sebeplerinin üzerini örtme fonksiyonu göreceği için tahminen de sorunun büyümesine neden olabilir bile.
Ülkemizde, dünyanın her yerinde devam eden, birilerinin ömrü boyunca tahminen de maruz kaldığı, öldürmeyen, süründüren şiddet hareketleri de var? Yalnızca çocuklara değil, yetişkinden yetişkine, çocuktan çocuğa, engelli, yaşlı bireylere, kadınlara…
Bizim görmediğimiz pek çok hayat alanında kim bilir neler oluyor? Şimdi ölmedikleri için ve/veya basında haber kıymeti kazanmadıkları için gündemimize alamadığımız. Onları da önlemek, daha gerçekçi bir tabirle asgariye indirmek gerekmiyor mu?
Herkes doğal olarak, istismarcıya, şiddet uygulayıcısına inanılmaz öfke duyduğu için bahsin değerli bir kısmını sorgulamak dahi istemiyor, haklılar da.
Ama asıl soru; nasıl oluyor da bizim çocuk katili, yıllar evvel küçücük günahsız bir bebek iken, bir gün gelip, böylesi tehlike saçan, müthiş bir yetişkin haline gelebiliyor? Bir bebek büyürken nasıl olup da çok kirlenebiliyor?
Aslında berbat geçen bir çocukluğun mirası bunlar, çoğunlukla çocukluğunda kendisi istismar, ağır ihmale uğrayan kimseler bunlar. Maalesef hepimizi tiksindiren bu varlık da bir mağdur aslında ve toplumun giderek kirlenmesinin makûs sonuçlarından birisi de bu aslında.
Günümüzde toplumun giderek kişiselleşmesinin, süratli kentleşmenin, manevi kıymetlere verilen kıymetin azalmasının, bildiğimiz aile yapısının değişmesi ve tüm bunların sonucunda insanların birbirine yabancılaşmasının sonuçlarından biri de bu değil mi?
Madem ki topyekün acı çekiyoruz, topyekün tahlilin kesimi olma zamanı!!!
Yaşananları izleme değil, tahlilin modülü olma vakti.
Yoksa nereye kadar, daha kaç Eylül, kaç Leyla kurban vereceğiz?
Nasıl mı? İbreyi kendine çevirmek gerek güya. O vakit hakikat karşılıklara ulaşabiliriz güya. Kamerayı karşıya yöneltip ‘sen çöz, halletmek sana düşer’ telaffuzlarına orta verip, ‘’ben bu hususun tahlili ismine kendi adıma ne yapmalıyım?’’ sorusuna cevap aradığımız anda tahlilin fitili ateşlenir güya.
O hiç kimsenin kendine sormaya yürek edemediği soruları kendine sormaya başladığı anda güzelleşmeye ve tahlil üretmeye başlayacak toplum.
Medya kaynakları kendini sorgulamalı mesela.
Öncelikle şiddetin şiddeti beslediğini bilerek, yazılı ve görsel medyada mevt haberlerinin yer alma haline ihtimam gösterilmesi gerekir mi sanki?
Medya, ‘’Acaba bu ve gibisi haberleri çok mu yayınlıyoruz, sanki toplum şiddete çok mu fazla şahit oluyor ekran karşısında, böylelikle şiddet davranışını çok mu sıradanlaştırıyoruz, toplumun şiddete karşı duyarsızlaşmasına katkı mı sağlıyoruz?’’ sorusunun yanıtını bir zahmet aramalı mesela.
Medya; şiddetin bugünkü haliyle onaylanan değil, tam bilakis toplumda ayıplanan bir olgu olarak kabulüne katkı sağlayan bildiriler mı vermeli?
Dizi üretimcileri kendini sorgulamalı? Sanki rol gereği şiddet uygulayıcısı olan başkarakteri, diziyi izleyen çocuklar kendine örnek alıyor olabilir mi? onun üzere olmak, güç kullanarak zayıf olana şiddet uygulamak özendirici bir öge olarak topluma aktarılıyor olabilir mi?
Acaba küçük çocukların hayallerini ‘mesleğinde başarılı bir tabip, öğretmen’’ olmak yerine, güçlü, güçlü, korkulan, emreden bir ‘’mafya babası’’ olmak mı süsler oldu artık?
Şiddet uygulayıcısının hepimizin zihnimizde bir kahraman olarak algılandığı üretimler çok mu arttı?
Devlet kendini sorgulamalı… Kanunlar gereğince caydırıcı mı? İvedilikle yeni düzenlemeler mi yapılmalı? Bebek ana rahmine düştüğü andan itibaren kendini inançta hissedeceği bir ülkede mi dünyaya gelecek? Onun büyüme ve gelişme devrinde tüm gereksinimleri, bir birey olarak hakları garantide olacak mı?
Ebeveynler kendini sorgulamalı. Dünyaya merhaba diyen bebeklerini şartsız, olduğu üzere sevebiliyorlar mı? Bebek şiddetin, sevgisizliğin olduğu bir aile ortamında, sıhhatsiz bir yetişkin olmaya gerçek mu ilerliyor?
Eğitimciler kendini sorgulamalı, çocuklar SEVGİ, HÜRMET, ADALET, ULUSAL BİRLİK VE BERABERLİK, İNSAN HAKLARI bahislerini eğitim ve öğretim ortamında ne kadar sağlıklı öğrenebiliyorlar?
Her insan kendini sorgulamalı Din, lisan, ırk, mezhep ayrımı gözetmeden, birbirimizi ötekileştirmeden, şartsız sevebiliyor, farklılıklarımızla zenginleşebiliyor muyuz? Yoksa farklılıklarımız giderek birbirimizi ‘’öcü’’ olarak algılamamızı mı tetikler oldu?
Acaba şiddete, istismara şahit olduğumuzda çoğumuz şahit olduğumuz durumları görmezden geliyor olabilir miyiz? Bugün ‘’aile içi mesele’’ diyerek şahit olduğumuz şiddeti görmezden gelip, yanından uzaklaştığımız çocuk, yarın şiddete bağlı hayatını kaybeden çocuk olabilir mi? Sanki gerekli mercileri vaktinde bilgilendiriyor muyuz?
Akademisyenler, sosyologlar, ideoloji ustaları, psikiyatristler, psikologlar, anneler, anne adayları, babalar, gazeteciler, siyasi temsilciler, herkes ancak herkes bir olmalı, baş patlatmalı, ani öfkeyle, durumla empati kurarak öfkeyle kusmaktan daha uygununu yapmalı, daima bir arada sorunun kökenlerine inmeli, ,sağlıklı bilgiler toparlayıp, sağlam tahliller üretmeye çalışmalıyız.
Bugün bizi varlığıyla tiksindiren, cani olarak tanımladığımız varlıkların bir vakitler bizler üzere pak birer bebek olarak dünyaya geldiklerini unutmamalı, onların sayıca bu kadar artmalarına neden olabilecek toplumsal nedenleri hakikat tahlil etmeli, bu hale gelmelerini kolaylaştıran ortamların neler olduğunu uygun belirlemeli, bebek ana rahmine düştüğü andan itibaren sağlıklı büyümesine imkan sağlayan ortamları oluşturabilmeliyiz.
Sevgiyle, inanç dolu bir ortamda sağlıklı büyüyen çocuklar, yarınların sağlıklı yetişkinleri olacaklardır.
İnsan var hayli kötülük de var olmaya devam edebilir ancak yaşananları en asgariye indirmek üzere bir maksadı koymak mümkün ve bu gayeye gerçek hemen yol almaya başlamalıyız artık.
Herkes ancak herkes elini taşın altına koymalı.
