Ne doğduğum kasabaya ne de yaşadığım kente aitim. Şu anda, psikiyatristimin karşında bu cümleleri sarf ederken yalnızca anlamaya çalışıyorum. Hayatımın sistemini tutturmaya çalışırken birinci ilişkin olamadıklarımdan başlıyoruz konuşmaya. Ailemle bir arada, bulunduğumuz ülkeden diğer bir ülkeye göç etmek zorunda kaldığımızda şimdi altı yaşımdaydım. Tanımadığım bir lisan, okul ve katılmaya çekindiğim oyunlarım vardı artık. Diğerlerinden farklıydım tahminen, onlar da farklı olduğumu hissettiriyorlardı. Artık meskenim burası derken, üniversiteyi kazanarak öteki bir kente gittim. Sonrasında da mesleğim icabı daima farklı kentler, farklı insanlara değdim. O denli ki bu insanlardan nasılsa ayrılacağım niyetiyle, bir mühlet sonra yas tutmamayı öğrendim. Evlendiğim vakit artık ilişkin olacağım bir eşim ve konutum olduğunu sandım.Bir buçuk yıl süren evliliğimin akabinde kısa vadeli ilgi denemelerim olmasına karşın duygusal bağlantılarımı sürdürmekte yetersiz kaldım. Tahminen de bile bile yetersiz kalacağım beşerler seçtim. Artık tek hissettiğim “yorgunluk” ve “yalnızlık” … Her münasebetin bitiminde reddedilmeyi yaşıyorum. Acı çekmediğimi düşünmek istesem de akabinde gelen isteksizlik ve değersizlik duygusuysa yeni bir depresyon devrinin habercisi… Duba sallanmaya devam ediyor, yalnızlık hiç gitmiyor…
En temel gereksinimlerimizden biridir aidiyet duygusu. Bir kente ilişkin olmak, bir kümeye ya da insana… Erken yaşlarda gelişen bu his ile birey, bilhassa toplumsal ve duygusal bağlarını güçlendirir. Bir şeylerin modülü olduğu niyeti ile yalnızlık ve yalıtılmışlığı geride bırakır. Aidiyet ihtiyacının doyurulması ile içerisinde bulunduğu etrafın içinde manalı, kıymetli, bedelli bir modül olduğunu hisseder. Benlik kavramının gelişimi ile iç içe olan aidiyet duygusu tıpkı vakitte itimat duygusu ile kol kola gezer. Bir meskene ilişkin oluruz evvel. Ergenliğimizde bir kümeye ilişkin olmak isteriz. Ben kimim sorusunun karşılığını ararken ilişkin olduğumuz kavramlar bize takviye sağlar. Yalnızlığımızı kümemizle paylaşırız. Yetişkinliğimizde zor vakitlerimizde çocukluğumuzu hatırlarız mesela. Eğer varsa bir vakitler ilişkin olduğumuz bir meskenimiz, insanlarımız, onları anar keyifli oluruz. Toplumsal, duygusal bağların varlığı ve aidiyet hissinin ne kadar güçlü olduğuna nazaran sıkıntılarla daha uygun çaba ederiz. Bu ihtiyacımızın karşılanmasına nazaran kendi anlamımızı değerlendirirken, ilişkin olduğumuz beşerler ve kavramları da manalandırarak içselleştiririz. Başkalarının ne kadar manalı olduğuna karar verirken onların his ve niyetlerini anlamaya çalışır, duygusal ihtiyaçlarına kıymet veririz. Aidiyet hissinin varlığında kabul gördüğünü anlayan birey, yokluğunda reddedildiği fikrini benimser. Alakaları de buna nazaran şekillenir. Aidiyet hissinin yokluğunda depresif belirtiler daha sık karşımıza çıkar. Reddediliyorum, istenmiyorum, yalnızım fikirleri, ahenk ve davranış sorunları yaşanır. Halbuki toplumsal ve duygusal bağlar sağlıklı kurulduğu vakit, birey his ve kanılarını diğerleri ile paylaşabilmenin, ilişkin olabilmenin ruh sıhhati açısından onarıcı tesirlerini yaşar. Umut etmeye başlar. Seviliyor, hürmet duyuluyor hisleri beraberinde bağ kurabiliyor olmak, yalnızlaşma ve depresif şikayetleri geride bırakacaktır. Aidiyet hissinin temel gereksiniminiz olduğunu unutmayın. Özellikle ergenlik ve yetişkinlik devrinde karşınıza çıkacak olan bu gereksiniminize kulak verin.Ait olamadıklarınız yerine aidiyet ihtiyacınızı doyurabilmeniz temennisi ile…
