Psikologa giden insanlardan kimileri “aslında muhakkak bir neden yok” diyerek, kimileri ise sağlam münasebetlerine tutunarak gelir. Neden, her ne olursa olsun, terapinin ana ekseni, dış şartları değiştirmek değildir. Şartlar ile ilgili yapılabilecekler, çevreyi düzenleme, sorun çözme marifeti elbette bu alanın içindedir fakat asıl değişim ve gelişim etrafın ve acı verici kaynakların yapılandırılması ile değil kişinin iç kaynaklarının yapılandırılması ile gerçekleştirilir. “Depremde göçük altında kaldım terapist buna ne yapabilir?”, “Annemi kaybettim, konuşarak ne değişecek ki?”, “Eşim aldattı, psikolog lakin dinleyebilir, yaşamadan bilemez” üzere yaklaşımlar sorunun tam olarak ne olduğunu belirleyememekten ve terapinin neye hizmet edeceğini bilememekten gelir.
Elbette birçok çok vakit psikolojimizi etkileyecek sağlam münasebetlerimiz olabilir. Psikolog, ne annenizi geri getirebilir, ne de sizi zelzeleden önceye götürebilir. fakat acınızın ruhsal rahatsızlığa döndüğü dönemece müdahale edebilir. Acı=psikolojik bozukluk değildir. Şayet haklı ve uygun dozdaki ıstırabınızın müddeti uzadı, dozu arttı, fonksiyonunuzu bozdu ve tesiri kendilik kıymeti üzere diğer alanlara da yayıldıysa anne kaybı yahut zelzelenin acısından öteye uzanan ve terapiyi ilgilendiren bir şeyler tetiklenmiş demektir. Terapi, duruma uygun acınızı bir kenarda bırakır, fazlasını atar, kalanı ile barışık olup onu da bir gelişime dönüştürmenizi gayeler. Acılarımızın iki uçlu tesiri vardır. Acıyı algılama ve onunla ilgi kurma biçimimiz, bizim onun ilerleten mi, yoksa gerileten ucunda mı olup olmayacağımızı belirler. Hastalık da dahil, her tecrübe birer hayat materyalidir ve onu nasıl kullanacağımızı bildiğimizde hoş binalar inşa edilebilir.
Sonuç olarak psikolog, dinleyerek yahut konuşarak çözen kurtarıcı; hastalık, acı çekmekle tıpkı manaya gelen durum; hasta, terapi sürecinde hiçbir tesiri ve hissesi olmayan kişi; düzgünlük hali, bütün hüzünlerden kurtulma ve kaygılanmama garantisi; memnunluk ise bize altın tepside sunulabilecek ve her daim etkin olması gereken bir his değildir. Tahminen de bütün bu inançlarımız tam da hastalığımıza neden olanlar ile ortak bir kökte birleşmektedir. Tahminen de günlük hayatımızda da başımıza iş açan, “ötekilerin kurtaracı ya da düşman”, “mutluluğun dışarıdan sunulan” “acının kabul edilemeyen” bir şey olduğuna dair inançlarımızda gizlidir.
