Çocuğun gelişimi açısından 2-3 yaşları ortasındaki periyot epeyce değerlidir. Bu devirde çocuğun gelişimi çok süratlidir ve çocuk daha bağımsız hareket etmeye başlamıştır. Tuvalet eğitimi ile birlikte çocuklar yavaş yavaş yeme, giyinme üzere alanlarda da daha fazla denetim sahibi olmak isterler. Çocuklar bu devirde anne babalarının isteklerine “Hayır” demeye, kendi istediğini yapma konusunda ısrarcı olmaya başlar ve kurallara karşı çıkarlar. Bu sebeple bu devirde çocuk ve anne baba ortasında çatışmalar ortaya çıkabilir.
Bu devirde çocukla olan ilgide net ve dengeli hudutlar koymak, lakin baskıcı olmamak ve çocukla inatlaşmamak gerekmektedir. Çocuk ne kadar hudutlara karşı çıksa da dengeli sonlar onun kendini inançta hissetmesini sağlamaktadır. Kâfi ve uygun biçimde hudut konulamayan çocuk, dert yaşayacaktır.
Bu periyotta denetim sahibi olmak çocuk için çok kıymetli olduğundan, anne babasının ısrarlı ve baskıcı tavrı çocuğun kendisini berbat hissetmesine sebep olacaktır. Çocuğun anne babasından başka bir birey olarak kendisini ortaya koymak için inatlaştığı unutulmamalı ve bağımsız davranışları mümkün olduğunca desteklenmelidir. Muhakkak hudutlar dâhilinde çocuğa seçenekler sunmak, bu seçenekler içinde denetim sahibi olmasını sağlamak inatlaşmalarla baş etmekte yararlı olacaktır.
Bu devirde çocukla inatlaşmamak ve çocuğun ağlamaması için tüm isteklerini yapmak da uygun değildir. Ebeveynler öncelikle çocuğa onu anladığını tabir etmeli, neden bu türlü bir hudut koyduğunu açıklamalı ve ona seçenek sunmalıdır. Konulan kuralın sebebinin çocuğa açıklanması hem çocuğun kendisini kıymetli hissetmesini sağlayacak hem de inatlaşmaların azalmasına yardımcı olacaktır. Lakin hudut koyarken kararlı ve sakin olmak, her inatlaşmada tıpkı kararlı tavrı göstermek ve anne babaların da hudutlarla ilgili kendi ortalarında dengeli olması gerekmektedir. Öfkeli olan çocuğun sakinleşmesi ve kendini denetim etmesi için vakte muhtaçlığı olduğu unutulmamalıdır. Anne babanın sakin ve kararlı hali bir yandan çocuğun sakinleşmesine yardımcı olurken, bir yandan da hudutları öğrenmesini sağlayacaktır.
Kurallara karşı çıkan çocukla baş etmek için birçok anne babanın sıklıkla kullandığı bir formül de çocuğun dikkatini dağıtmak ve diğer bir şeyle ilgilenmesini sağlamaktır. Lakin bu halde davranılan çocuk sonları öğrenemeyeceği üzere, anne babası tarafından kandırıldığını düşünebilir. Ayrıyeten olumsuz bir davranışın akabinde çocuğun dikkatini dağıtmak için “Hadi parka gidelim” , “Gel dondurma yiyelim” vb. teklifler çocuk için olumsuz davranışlarını pekiştiren bir ödül de olabilir. Bu sebeple bu usul mecbur kalınmadıkça tercih edilmemelidir.
Bu periyotta çocuklar parka, kreşe gitmek vb. yollarla toplumsallaşmaya de başlarlar. Akranlarına ilgi gösterseler de bu kısa vadeli olur ve çoğunlukla kendi başlarına oynamayı tercih ederler. Bu periyodun kıymetli özelliklerinden biri de çocukların sevdikleri şeyleri paylaşmakta zorlanmasıdır. Paylaşmakta zorlanan çocuk, vakit zaman arkadaşlarına şiddet uygulamayı da deneyebilir. Bu türlü bir durumda çocuk o ortamdan uzaklaştırılmalı ve neden oradan uzaklaşıldığı ve oyuna neden mola verdikleri çocuğa kısaca anlatılmalıdır. Arkadaşları ile bir ortaya geleceği bir sonraki görüşmeden evvel çocuğa arkadaşlarına vurduğunda tekrar oyunun biteceği hatırlatılmalıdır.
Çocuklar bu periyotta toplumsallaşmaya başlasalar da konut dışındaki ortamlarda kaygılanmaları ve daha fazla ilgi görmek istemeleri sebebiyle evdekinden farklı davranmaları olağandır. Çocuk yabancı bir ortamda korunmaya gereksinim duyduğu için anne babasının kucağında kalmak isteyebilir. Bu türlü bir durumda çocuğa anlayışlı yaklaşmamak korkusunu daha da arttıracaktır ve kendisini bedelsiz hissetmesine sebep olacaktır. Çocuk yeni ortama alışana ve çocuğun telaşı azalana kadar kucakta kalmasına müsaade verilmelidir.
Anne-babalar çocuklarının yaşadığı bu devrin süreksiz bir periyot olduğunu, çocuğun göstermekte olduğu olumsuz davranışların birçoklarının da içinde bulunduğu gelişim periyodu ile ilgili olduğunu unutmamalıdır.
